Πίσω από τις λέξεις..

Πολλοί χαρακτήρισαν τον Αλέξη Τσίπρα ένα πρόσωπο που «προωθήθηκε» λόγω της επικοινωνιακής δύναμης που διαθέτει, δύναμη που όπως φανερώνουν οι δημοσκοπήσεις ήταν χρήσιμη για τον Συνασπισμό.
Παρά το γεγονός της απόλυτης υπεροχής του έναντι του συνυποψηφίου του, πράγμα για το οποίο δεν θα έπρεπε να επιδέχετο καμίας αμφισβήτησης, εισέπραξε και εξακολουθεί να εισπράττει, πλήθος αρνητικών σχολίων τα οποία εστιάζουν κυρίως στο νεαρό της ηλικίας του.
Ο Πρωθυπουργός της χώρας και Πρόεδρος ενός από τα δύο ισχυρότερα κόμματα όταν ανέλαβε τα ηνία της Νέας Δημοκρατίας συμπλήρωνε το 40ό έτος της ηλικίας του. Επτά έτη διαφοράς του ενός αρχηγού από τον άλλο είναι φαίνεται αρκετά για να ρίξουμε τον κ. Τσίπρα στην πυρά.
Βεβαίως στο διάστημα αυτό αποκομίζει κανείς πολύτιμες εμπειρίες στην πολιτική αλλά όχι όταν αυτός ασχολείται με τα κοινά από τα 16 του.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ακόμη και σε αυτή την αντιπαραβολή θα ισχυριστούν ότι ο κ. Καραμανλής υπήρξε πολλά χρόνια βουλευτής πριν γίνει Αρχηγός της Ν.Δ.
Αδιάφορο! Διότι δεν είναι πλέον αυτό το ζητούμενο. Πρόκειται για ένα επιχείρημα το οποίο αποδυναμώνει παρά ενισχύει αυτή τη θέση. Είναι μάλλον χειρότερο να είναι κανείς βουλευτής για χρόνια-πράγμα το οποίο σταδιακά τον αποκόπτει από τον κόσμο και τα προβλήματά του-, και ίσως προτιμότερο να είναι μέρος του κόσμου αυτού, δίπλα του στις διαδηλώσεις για το ασφαλιστικό, κοντά του στις πορείες για τα δικαιώματά του.
Και επιτέλους ποια είναι η ηλικία που διεκδικεί το αλάθητο, που κατέχει το αποκλειστικό προνόμιο της γνώσης και της σοφίας για να την καθιερώσουμε ως συνθήκη απαραίτητη, ως πλαφόν για έναν αρχηγό κόμματος;
Η χώρα χρειάζεται ανανέωση. Νέες ιδέες, καινοτόμες προτάσεις, ρηξικέλευθες τομές.
Αυτά δεν μπορούν να επιτευχθούν από ανθρώπους με απαρχαιωμένες αντιλήψεις και αναχρονιστικές ιδέες. Και αυτό δυστυχώς δεν μετριέται με χρόνια.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους αριθμούς και ας ασχοληθούμε με τους ανθρώπους. Ας αφήσουμε τα 33 χρόνια του κ. Τσίπρα και ας δούμε τι μπορεί να προσφέρει ο άνθρωπος αυτός στην πολιτική και στους ψηφοφόρους του, και κατά πόσο μπορεί να βοηθήσει από τη θέση στην οποία βρίσκεται, έστω με ένα μικρό λιθαράκι, στην «αποτελμάτωση» της χώρας.