Όταν χάθηκαν οι πέντε άνθρωποι στον Λούσιο μέσα σε καταιγισμό πληροφοριών από τα μέσα που αναφέρονταν στο δύσβατο της περιοχής, στις σχολές ράφτιγκ, καγιάκ και τα συναφή και στο πόσο εκμεταλλεύονται τον κόσμο χωρίς να διαθέτουν τις απαραίτητες υποδομές, ανάμεσα σε μια σειρά από άλλα σχόλια ειδημόνων και μη, άκουσα μια και μόνο λογική φωνή: «Χρειάζεται στην Ελλάδα να χαθούν άνθρωποι για να γίνει ντόρος. Τα έλεγα. Είχα καταγγείλει την έλλειψη οργάνωσης στη συγκεκριμένη σχολή, αλλά τότε δεν με άκουγε κανείς σας»«Έχετε απόλυτο δίκιο» της απάντησε ο δημοσιογράφος, και σε μία κρίση αυτοκριτικής παραδέχτηκε ότι «έτσι λειτουργεί το επάγγελμα και τα μέσα γενικώς».
Και αυτό αποδεικνύεται καθημερινά. Λειτουργούν σαν αρπαχτικά που ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα «κομίσει» στο κοινό μια επιπλέον είδηση, μια αποκλειστικότητα, χάνοντας έτσι το μέτρο.
Στην περίπτωση των πρωταθλητών της άρσης βαρών για ακόμη μια φορά πέσαμε σε παγίδα: Ενώ για κάθε κατηγορούμενο ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, εμείς ξεκινήσαμε από την ακριβώς αντίθετη παραδοχή: Φταίνε.
Από πού το συμπεράναμε; Από το θέσφατο: Δεν υπάρχει αθλητισμός χωρίς ντόπιγκ. Και δη πρωταθλητισμός. Άρα το γνωρίζαμε εκ προιμίου. Τι κάναμε όμως γι’ αυτό όταν μας κουβαλούσαν τα μετάλλια; Πίναμε μπυρίτσες και κορνάραμε στην Ομόνοια!
Δεν έδειξε κανείς να έχει έστω κάποια επιφύλαξη για το τελικό αποτέλεσμα που θα προέκυπτε από τον δεύτερο έλεγχο που ζητήθηκε. Τους βρήκανε ντοπαρισμένους. Τέλος. Ο Ιακώβου ωστόσο επέμενε ότι πρόκειται για σκευωρία που θα αποκαλυφθεί. Γιατί δεν τον πιστέψαμε; Γιατί δεν δεχτήκαμε μέχρι νεωτέρας αυτό που ισχυρίστηκε; Σε ένα τέτοιο ζήτημα θα ήταν καλό να μη λαμβάνει κανείς θέση κατηγορηματικά εναντίον των πρωταθλητών της χώρας του πριν ολοκληρωθούν στο έπακρο οι έρευνες και πριν βεβαιωθεί απολύτως για το τελικό αποτέλεσμά του.
Και όταν ο προπονητής μιλάει για σκευωρία πρέπει να ξεκινήσουμε από εκεί. Όλοι γνωρίζουμε στο βάθος τι συμβαίνει. Η έρευνα ωστόσο από εκεί έπρεπε να αρχίσει. Εμείς πριν καν ακούσουμε πέσαμε να τους κατασπαράξουμε.
Εκείνοι, όμως, που τους εκθείασαν στα «χρυσά πρωτοσέλιδα» των εφημερίδων με τα πλέον συγκινητικά λόγια, εκείνοι που απέδωσαν την ανάταση του εθνικού μας φρονήματος σε μια μπάρα, που παρουσίαζαν τον Ιακώβου ως εθνικό είδωλο, που έδειχναν να αισθάνονται ρίγη ανατριχίλας –τηλεοπτικής πάντα- με την ύψωση της ελληνικής σημαίας και δάκρυζαν στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου, εκείνοι που δημιουργούσαν στον κόσμο την εικόνα ότι πολλές και σκληρές ώρες προπόνησης, υγιεινή διατροφή, μια προσευχή και καλό αλεύρωμα στα χέρια αρκεί για να ζήσει η Ελλάδα σπουδαίες στιγμές, λες και αυτό μόνο ήταν που μας έλειπε, είναι εκείνοι που σε μια τόσο δύσκολη ώρα έριξαν πρώτοι την πέτρα του αναθέματος στην εθνική άρσης βαρών.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι όλα τα αισθήματα που μας προσέφεραν τα πήραν πίσω με τον πιο άσχημο τρόπο. Και από ότι φαίνεται τους το ανταποδίδουμε.
Αλλά μάλλον δεν μας τα πήραν αυτοί. Οι δημοσιογράφοι μας τα πήραν. Γιατί αποκάλυψαν πράγματα που οι ίδιοι τώρα ομολογούν ότι αποτελούσαν «κοινά μυστικά». Παρουσιάζονται τώρα αθλητές και περιγράφουν –λεπτομερώς ενίοτε – ότι προσπάθησαν να τους πείσουν να κάνουν χρήση αναβολικών. Καημένοι αθλητές, καημένα παιδιά, καημένοι γονείς.. Πόσο γενναία σταθήκατε, πόσο σπουδαίοι είστε, πόσο υπεράνω.. Μερικά λεπτά δημοσιότητας και έπειτα γίνατε ήρωες στις πλάτες των πρώην – για κάποιους- ηρώων.
Νιώθω ότι ζω σε εικονική πραγματικότητα. Γιατί τώρα; Αραγε ένιωθαν την ανάγκη να τα μοιραστούν μαζί μας αυτά νωρίτερα; Και αν τα έλεγαν κάποιοι τους άκουγε κανείς;
Γιατί δεν εξακολούθησαν να τα αποσιωπούν;
Θα πιστεύαμε και εμείς ότι δεν ντοπάρονται όλοι αλλά οι μισοί, και ότι έστω τα μισά μετάλλια τα κερδίσαμε με την αξία μας. Αυτό νομίζαμε εξάλλου.
Θα μπορούσε η στάση των μέσων απέναντι σε ένα ζήτημα διεθνούς ενδιαφέροντος να είναι λίγο πιο υπεύθυνη, πιο σοβαρή με περισσότερες επιφυλάξεις.
Στη χώρα μας αυτό συμβαίνει πάντα. Τα μέσα λειτουργούν σαν χαλασμένες αριθμομηχανές. Η μόνη πράξη που μπορούν να κάνουν είναι ο πολλαπλασιασμός.
Και κάποιοι από εμάς είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την πράξη αυτή..
