Το μείζονος σημασίας πρόβλημα των προγραμμάτων stage ήταν γνωστό από καιρό. Ήταν αντικείμενο καταγγελιών για τους εργαζόμενους, για τους εκπροσώπους τους, συνδικαλιστές και για την αντιπολίτευση.
Προφανώς ως πρόβλημα το αντιμετώπιζαν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα προγράμματα αυτά. Αυτό είναι απολύτως αιτιολογημένο καθώς οι άνθρωποι προσλαμβάνονταν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για να κάνουν την εκπαίδευσή τους σε φορείς του ελληνικού δημοσίου, πληρώνονταν με πολύ λίγα χρήματα και δούλευαν ανασφάλιστοι. Συνθήκες, εν πολλοίς, κακές για εργαζόμενους, καλές όμως για εκπαιδευόμενους.
Διότι αν ρωτήσει κανείς τα παιδιά που τελειώνουν τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και που συχνά η εκπαίδευσή τους σε κάποιο φορέα κρίνεται υποχρεωτική για κάποιους μήνες, αν ήταν ευχαριστημένοι με 400 ή 500 ευρώ για κάθε μήνα εκπαίδευσης τους, μάλλον η απάντηση θα ήταν πέρα για πέρα καταφατική, σχεδόν ενθουσιώδης.
Το ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται - όχι άδικα εν μέρει - ότι το κράτος τους εμπαίζει. Το πρόβλημα είναι ότι το αίσθημα αυτό και τα επιχειρήματα περί ασυνέχειας του κράτους κλπ, βγήκαν να τα διατρανώσουν τώρα! Μόλις λοιπόν αποφασίστηκε η κατάργηση των προγραμμάτων αυτών, τότε κορυφώθηκαν οι διαμαρτυρίες για το γεγονός πως δούλευαν ανασφάλιστοι, με λίγα χρήματα και έβγαζαν όλη τη δουλειά!
Συνεπώς μέχρι πρότεινος αυτό δεν τους ενοχλούσε. Διότι αν τους ενοχλούσε προφανώς δεν θα ανανέωναν τις συμβάσεις τους. Γνωρίζουμε όλοι ανθρώπους που 400 ευρώ στοιχίζει μόνο το ενοίκιο του σπιτιού τους. Η βιοποριστική ανάγκη και μόνο θα τους επέβαλε να βρουν μια άλλη δουλειά με περισσότερα χρήματα και ασφάλιση. Οι περισσότεροι εκπαιδευόμενοι στα εν λόγω προγράμματα εποφθαλμιούσαν τα μόρια που έδιναν οι θέσεις αυτές και μακροπρόθεσμα μια θέση στο δημόσιο όπως άλλωστε οι ίδιοι επιχειρηματολογούν για περιπτώσεις που προηγήθηκαν αυτών. Η λογική "γιατί εκείνοι τότε μπήκαν στο δημόσιο και τώρα εμείς, που επίσης καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όχι" μαρτυρά τις προθέσεις.
Τα ερωτήματα επομένως είναι πλείστα και οι απαντήσεις ασαφείς και αντικρουόμενες μεταξύ τους. Είναι ευχαριστημένοι από τα εκπαιδευτικά προγράμματα στα οποία εργάζονταν επί 4 έτη; Αν ναι γιατί διαμαρτύρονται τώρα; Αν όχι γιατί δεν αποχωρούσαν από καιρό; Η κυβέρνηση έλαβε μια απόφαση στην οποία αντιδρούν γιατί δεν θέλουν να απολυθούν.
Αυτό μαρτυρά ή ότι θέλουν να συνεχίσουν κάτω από τις ίδιες άθλιες συνθήκες εργασίας, ή ότι ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο πόθος και ο στόχος που είναι το δημόσιο.
Κανείς δεν είναι σύμφωνος με τις απολύσεις. Ποιος θέλει να βλέπει εργαζόμενους στο δρόμο; Κανείς επίσης δεν είναι και δεν πρέπει να είναι σύμφωνος με τα προγράμματα stage όπως αυτά εξελίχθηκαν. Σαν όργανα κομματικών μηχανισμών για την εξυπηρέτηση των ρουσφετιών των εκάστοτε.
Κατά κοινή ομολογία πρέπει να σταματήσει αυτή η εργασιακή εκμετάλλευση. Οι εργαζόμενοι όμως ζητούν να συνεχιστεί. Το προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου αλλά και οι συμβάσεις που υπέγραφαν κάθε φορά ήταν σαφείς. Δεν μιλούσαν για πάγιες και διαρκείς ανάγκες και για διορισμό στο δημόσιο. Επίσης, οι συμβάσεις που ανανεώνονταν δεν ήταν προσωπικές. Προκηρύσσονταν οι θέσεις και εκείνοι έκαναν εκ νέου τα χαρτιά τους. Γίνονταν τότε δεκτοί γιατί είχαν τα απαραίτητα μόρια. Η αποθέωση της λογικής του παραλόγου:
Σε θέσεις που προορίζονταν για εκπαιδευόμενους μετρούσαν τα μόρια όσων είχαν προϋπηρεσία στους τομείς αυτούς! Προτιμούσε το κράτος να "επανεκπαιδεύσει" τους ήδη εκπαιδευμένους και να αφήσει έξω όσους δεν είχαν μόρια! Έτσι έφτασαν να καλύπτουν "πάγιες και διαρκείς ανάγκες". Οι εκπαιδευόμενοι έπρεπε να ανανεώνονται. Το κράτος τους εκμεταλλεύτηκε για πελατειακούς λόγους.
Εκείνοι παρείχαν εργασία ανασφάλιστοι και με χαμηλό μισθό και ο ΟΑΕΔ τους παρείχε μόρια για το διορισμό τους στο δημόσιο! Σχεδόν δίκαιος διακανονισμός στον οποίο κανείς δεν υποχρεώθηκε να προσχωρήσει εκβιαστικά.
Η εκδοχή να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα δημόσιο που στενάζει, ακούγεται λίγο φαιδρή και πολύ άδικη. Διότι ναι μεν είναι εκπαιδευμένοι, υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι που θα μπορούσαν να τους ανταγωνιστούν άριστα. Γιατί να μη δικαιούνται και εκείνοι ίσες ευκαιρίες; Ποια συνθήκη εξασφάλιζε ότι οι εκπαιδευόμενοι στα stage εκπαιδεύονται καλύτερα από εκείνους που το κάνουν σε ιδιωτικούς φορείς; Που είναι γραμμένο ότι πρέπει όσοι εργάζονται στο δημόσιο να εξασφαλίζουν μόρια και όσοι εργάζονται με το αφεντικό πάνω από το κεφάλι καθημερινά, στον ιδιωτικό τομέα, δεν πρέπει;
Ακόμη και αν παρακάμψουμε τις παροιμιώδεις αποκλείσεις στην αντιμετώπιση δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων από το κράτος, υπάρχει ο διαχωρισμός ανάμεσα στους ίδιους τους εργαζόμενους στα stage. Τι θα γίνει για εκείνους που δεν άντεξαν την εκμετάλλευση και αποχώρησαν πριν 5 μήνες γιατί με τα 400 ευρώ δεν τα έβγαζαν πέρα; Θα μπουν και εκείνοι στο δημόσιο ή επειδή πριν λίγο καιρό έφυγαν από την μακροχρόνια εκπαίδευση θα έχουν την ατυχία να διοριστούν όλοι οι άλλοι πλην αυτών;
Η προηγούμενη ακυβερνησία το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργήσει εργαζόμενους πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων.
Το κράτος φέρει τεράστιες ευθύνες. Μετέτρεπε τις εκπαιδευτικές θέσεις σε θέσεις εργασίας για να μπορούν κάποιοι να κάνουν τις εξυπηρετήσεις τους και για να ξεγελά τους υψηλότατους δείκτες ανεργίας. Και έπαιξε με το μεγάλο όνειρο των ανθρώπων αυτών: Τη θέση στο δημόσιο.
Τους καλλιέργησε ελπίδες.
Δυστυχώς, όμως, οι αναδιαρθρώσεις απαιτούν θυσίες. Ίσως πρέπει το κράτος να εξετάσει επισταμένως τα στοιχεία των για πολλά έτη εκπαιδευόμενων και να διακρίνει με βάση το ετήσιο εισόδημα, την οικονομική και οικογενειακή τους κατάσταση, όλες τις λεπτομέρειες και να αποκαταστήσει την τύχη των πιο αδικημένων και των εχόντων μεγαλύτερη ανάγκη.
Το διακύβευμα είναι η νέα κυβέρνηση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αποκαταστήσει την ισότητα και ισοπολιτεία, να ασκήσει κοινωνική πολιτική υπέρ των ανέργων που προκύπτουν και να τους αντιμετωπίσει σαν ανθρώπους με δικαίωμα στην εργασία και όχι σαν αριθμούς σε δείκτες μετρήσεων ..
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν..
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)