Μια βόλτα στην Ακρόπολη

Όταν κάποιος ανέβει στον ιερό βράχο της Ακρόπολης – έχοντας πληρώσει 12€ είσοδο, πλην της πρώτης Κυριακής του μήνα – παρατηρεί με δέος τα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων και έχει τη δυνατότητα να διαβάσει σε επιγραφές τα έργα συντήρησης που γίνονται σε αυτά ανά δεκαετία από τις κατασκευαστικές εταιρίες.
Αν όμως δεν γνωρίζει είτε γιατί είναι τουρίστας στη χώρα μας , είτε γιατί είναι τουρίστας της ελληνικής ιστορίας, είναι αδύνατο να ενημερωθεί για το τι ήταν το Ερεχθείο, η Πνύκα, τι συνέβη σε αυτά, λεπτομέρειες για την αξιάγαστη αρχιτεκτονική δομή του Παρθενώνα, ποιοι τον δημιούργησαν και γενικότερα σημαντικές πληροφορίες για την ολοκληρωμένη παρατήρηση των έργων από τον επισκέπτη.
Πέρα από τις επιγραφές για τους πατριώτες Γλέζο και Σάντο που το 1941 κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, και τις επιγραφές για τις αναστυλώσεις, δεν υπάρχει τίποτε που να αναφέρεται στην ιστορική υπόσταση των σπουδαίων αυτών έργων της αρχαιότητας.
Απεναντίας, όμως, υπήρχαν αρκετοί ξεναγοί που δεν είναι γνωστό κατά πόσο ήταν διαπιστευμένοι ή όχι, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, επιτήδειοι ή μη.
«85€ το γκρουπάκι για τους αλλοδαπούς, στους Έλληνες κάνουμε καλύτερη τιμή».
Και εύλογα διερωτάται κανείς τι είναι εκείνο που εξηγούν οι ξεναγοί και δεν θα μπορούσαν οι επισκέπτες να το διαβάσουν στις επιγραφές.
Ξεναγοί όλων των ηλικιών: σπιρτόζες νεαρές δεσποινίδες, κυρίες με γαλλική παιδεία, παππούδες me spasta egglezika παρουσίαζαν ότι έχουν μελετήσει ή ότι τους έχει διδάξει η εμπειρία ετών στο.. κουρμπέτι.
Όλο αυτό το σκηνικό έμοιαζε με άτυπη συνομωσία μεταξύ τους. Όσοι δεν ανήκαν σε οργανωμένα γκρουπ «ψάρευαν πελάτες» και έδιναν την αίσθηση ενός οργανωμένου, αδιαπέραστου καρτέλ που τους εξασφαλίζει ένα αρκετά ενισχυμένο μεροκάματο ως υποαπασχόληση κάτι μεσημέρια του Σαββατοκύριακου πλάι σε εντυπωσιακά σκαλισμένα μάρμαρα που βαρέθηκαν να τα περιγράφουν…