Πολιτική και συνδικαλισμός από τα σαλόνια..

Η πεποίθηση πως ο κόσμος έχει απαξιώσει την πολιτική και το συνδικαλισμό είναι πλέον εδραία. Ο πολίτης έχει συνδέσει τον ορισμό του ΄΄λαμόγιου΄΄ με κάποιους ή πολλούς πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους.
Όταν εμφανίστηκαν ενεργά στην πρώτη γραμμή Καραμανλής- Παπανδρέου, οι ίδιοι αλλά και πολλής κόσμος μίλησε για έναν πολιτικό πολιτισμό που μέχρι τότε απουσίαζε από το πολιτικό σκηνικό.
Και παρά λίγο αυτό να αποτελέσει πράξη. Εκείνο όμως που προέχει ακόμη και του πολιτικού πολιτισμού είναι ο πολιτικός σεβασμός. Είναι πρωτίστως η ανάγκη να ομφαλοσκοπήσουν κόμματα και φορείς, να αυτοκαθαρθούν και ακολούθως να στραφούν στον πολίτη με σεβασμό και πειστικότητα.
Ο όρος της αυτοκάθαρσης έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά και μοιάζει με ξεφτισμένο γιακά πουκαμίσου που θα έπρεπε μεν, αλλά δεν έχει πεταχτεί.
Ο εκπρόσωπος του λαού ή των εργαζομένων, θα πρέπει να είναι κομμάτι τους, να αφουγκράζεται τις αγωνίες τους, να πιάνει τον κοινωνικό σφυγμό. Η αυτοκάθαρση είναι μια έννοια που δεν μπορεί να γίνει εύκολα πράξη. Κάθε αρχηγός (ή κόμμα) είναι δέσμιος σε πρόσωπα και συμφέροντα και δεν μπορεί εύκολα ακόμη και αν πρέπει ή αν θέλει να απαλλαγεί από αυτά.
Εκείνο που επιβάλλεται να γίνει, είναι το ίδιο το Σύνταγμα να απαλλάσσει τους πολίτες και την πολιτική από τα εν λόγω πρόσωπα, αφού δεν λειτουργούν άλλοι προστατευτικοί μηχανισμοί.
Η θητεία των πολιτικών ή συνδικαλιστικών εκπροσώπων σε κάθε τομέα δεν θα πρέπει να ξεπερνά την οκταετία.
Δύο τετραετίες είναι αναγκαίο και ικανό διάστημα για να υλοποιήσει ένας πολιτικός ή ένας συνδικαλιστής το όραμά του, να επιφέρει αλλαγές, να δημιουργήσει, να βοηθήσει, να προσφέρει όπου και όπως επιθυμεί.
Δύο τετραετίες είναι ικανοποιητικές προκειμένου ένας πολιτικός να μην προλάβει να γίνει γρανάζι μιας σκουριασμένης μηχανής, να μη φθαρεί και κυρίως να μη διαφθαρεί.
Δύο τετραετίες είναι αρκετές, ώστε να μη γίνει το εμείς, εγώ.
Η πολιτική δίνει σε κάποιους ανθρώπους την ευκαιρία να αγωνιστούν για το συμφέρον του λαού. Μέσα σε δύο θητείες τους δίνεται απεριόριστη δυνατότητα να το κάνουν. Μετά ο πολιτικός, κλεισμένος σε πολυτελή γραφεία, σε υπηρεσιακά αυτοκίνητα, σε δείπνα εργασίας σε ακριβά εστιατόρια, αποτραβιέται, αδυνατεί να ακούσει τη λαϊκή φωνή, είναι μακριά, ξεχνάει.
Οι εκπρόσωποι των πολιτών και των εργαζομένων πρέπει να ανανεώνονται. Να δοκιμάζονται νέα πρόσωπα, να έχει ο ψηφοφόρος επιλογές.
Σήμερα υπάρχουν πολιτικοί και συνδικαλιστές που έχουν γίνει καθεστώς. Υπάρχουν εκπρόσωποι εργαζομένων που δεν έχουν εργαστεί ποτέ. Είναι παράλογο, αλλά όχι για τα ελληνικά δεδομένα. Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι συνηθίζουν να προκαλούν.
Την ημέρα μιλούν για μισθούς πείνας, για χαμηλές συντάξεις, διαδηλώνουν για τη γενιά των 700 €, κατηγορούν την εκάστοτε κυβέρνηση, οργανώνουν συλλαλητήρια, απεργίες, και το βράδυ παρακάθονται σε κομματικά δείπνα που δίνουν τις γραμμές.
Έχουν προκλητικό τρόπο ζωής, ντύνονται ακριβά, γευματίζουν στα ακριβά, διασκεδάζουν στα ακριβά.. στον καιρό της ακρίβειας..
Έχασαν το δρόμο, έχασαν το στόχο. Παρασύρθηκαν από προσωπικά πάθη και φιλοδοξίες.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες δεν πρόκειται να επιστρέψει ο κόσμος στην πολιτική, δεν πρόκειται να εκτιμήσει το συνδικαλισμό. Είναι λίγα τα πρόσωπα που εμπνέουν σεβασμό και πρόκειται κατά κόρον για ανθρώπους άφθαρτους, καθαρούς, ικανούς, που μπήκαν στους χώρους αυτούς για να πολεμήσουν ένα σκάρτο μηχανισμό ο οποίος δεν κατάφερε να τους κάνει κομμάτι του.
Δεν δύναται αγαπητοί να κάνετε σημαία του λαϊκισμού σας τη γενιά των 700 € τη στιγμή που εμφανίζεστε στις πορείες με περιβολή που στοιχίζει ένα μηνιάτικο αυτής της έρμης της γενιάς..
Στην περίπτωσή σας δεν ισχύουν τα της συζύγου του Καίσαρα. Κάποιοι από εσάς δεν είναι τίμιοι, τουλάχιστον πείτε τους να φαίνονται..