Αυτές οι μέρες δεν ήταν του Αλέξη..

Τώρα που κομπάζει ο θόρυβος αντιληφθήκαμε όλοι ότι η μνήμη του Αλέξανδρου δεν τιμήθηκε όσο του άξιζε. Όλη αυτή η φασαρία, η μάχη, οι επιθέσεις με τους άνδρες των ΜΑΤ ως εκφραστών της εξουσίας παραπέμπουν σε εποχές που έχουν περάσει με μελανά χρώματα στη νεότερη ιστορία της χώρας. Τώρα το νόημα της παρουσίας των δυνάμεων -θεωρητικά τουλάχιστον- είναι διαφορετικό. Υποτίθεται, ή είναι, η διατήρηση της τάξης και η προστασία των πολιτών.
Οι φωνές, η φασαρία, ο θόρυβος δηλώνουν αγανάκτηση, οργή, θυμό. Πράγματι, αυτά τα συναισθήματα κατακλύζουν τους νέους. Αυτό όμως συνέβαινε πάντα. Η νεότητα είναι έννοια συνυφασμένη με την αντίδραση, την αντίσταση, τη διεκδίκηση. Αντιδρούμε. Στην παρούσα στιγμή απέναντι σε ποιον και γιατί; Είναι τα ΜΑΤ που μας φταίνε; Αντικειμενικά, όχι. Ωστόσο, υπάρχει συσσωρευμένη οργή που περικλείει πολλά. Κάπου πρέπει να διοχετευτεί.
Το ετήσιο μνημόσυνο του Αλέξανδρου ήταν για κάποιους απλώς μια αφορμή για να εκφράσουν και πάλι με τρόπο ακραίο την αντίστασή τους απέναντι σε όσα νομίζουν ότι αντιστέκονται.. Δεν έδειξαν όμως να τιμούν τον Αλέξη. Δεν ήταν "οι μέρες του Αλέξη" όπως έγραφαν στους τοίχους, ήταν οι μέρες των δήθεν αντεξουσιαστών, των υποτιθέμενα αναρχικών. Εκείνων που αντιδρούν στο φόβο του συμβιβασμού παρά στον ίδιο τον συμβιβασμό.
Ο ξυλοδαρμός του Πρύτανη, οι συγκρούσεις με τους άνδρες των ΜΑΤ, οι σπασμένες ιδιοκτησίες δεν τίμησαν τον αδικοχαμένο μαθητή. Απάντησαν στο θάνατό του με βία, για δικό τους όμως λογαριασμό. Εκτονώθηκαν για λίγο. Θα υπάρξουν και άλλες αφορμές. Τουλάχιστον όμως να μη συμβαίνει στο όνομα ενός παιδιού που εμμέσως έπεσε θύμα αυτής της βίας. Δεν του αξίζει. Ο θυμός , ένα χρόνο μετά, δεν είναι κυρίαρχο συναίσθημαγαι την απώλεια ενός νέου από τη σφαίρα αστυνομικού. Κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο πόνος. Ο πόνος γεννά θυμό, αλλά χωρίς βουή. Ο πόνος δεν κάνει θόρυβο ποτέ. Και όποιος τον βιώνει δεν έχει κουράγιο να ξυλοκοπά και να συγκρούεται, να τα σπάει για να δηλώσει αντικομφορμιστής. Υπάρχουν δεκάδες τρόποι για να αντιδράσουμε.
Οι μολότοφ ας παραμείνουν σε μια δημοκρατική κοινωνία που πάλεψε για τα κεκτημένα δικαιώματά της, ένας ακραίος τρόπος αντίδρασης.
Οι γονείς του Αλέξανδρου ζήτησαν η μέρα του θανάτου του παιδιού τους να οριστεί ως πανελλήνια μέρα κατά της βίας και υπέρ των δικαιωμάτων των νέων.
Μάλλον όμως δεν έφτασε στα αυτιά εκείνων που.. τιμούσαν τη μνήμη του παιδιού τους σπάζοντας και ρημάζοντας κάτω από την.. ταλαιπωρημένη στέγη του όποιου ασύλου..