Τα σαράντα πέντε βασανιστικά λεπτά...

Μία ολόκληρη χώρα, ένας λαός, περιμένει μέρες να μάθει ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός του, σε μία από τις κρισιμότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής ιστορίας του.
Η κατάσταση που μας υποχρεώνουν να βιώνουμε μοιάζει με κτήριο που παίρνει φωτιά. Ο συγκεντρωμένος κόσμος, ανίκανος να εισβάλει για να τη σβήσει και αφού διαπιστώσει ότι το οικοδόμημα έχει ελάχιστες ελπίδες να αναστηλωθεί, το μόνο που επιθυμεί είναι να απαλλαγεί το γρηγορότερο δυνατό από τη δυσωδία και τους πνιγηρούς καπνούς. Να πάρει αναπνοή!
Κατά τον ίδιο τρόπο και οι πολίτες, μην προλαβαίνοντας καν να αντιδράσουν στις χουντικές αυτενέργειες του πολιτικού μας συστήματος -το οποίο συλλήβδην εκθρέψαμε- (σε δριμεία αντίθεση με την έννοια του δημοψηφίσματος) το μόνο που επιθυμεί είναι να απαλλαγεί από τον οχετό πολιτικών και μέσων, που επί τρεις ημέρες διορίζουν και παύουν πρωθυπουργούς σαν πιόνια στο σκάκι.
Μάλλον πρόκειται για συντονισμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Παίζουν με τα νεύρα των πολιτών, ώστε να μην τους επιτρέψουν να εστιάσουν στα πρωτοφανή γεγονότα, αλλά στην σκόνη που όλα αυτά προκαλούν. Σκέψη που υπό τις παρούσες συνθήκες μοίαζει προηγμένη για να ανήκει σε δικούς μας πολιτικούς.
Τα ερωτήματα που γεννώνται είναι πολλά. Το δημοψήφισμα θεωρήθηκε, και εξακολουθεί, μία απολύτως εσφαλμένη κίνηση. Ο πρωθυπουργός ένας κρετίνος, ημιρομαντικός στην καλύτερη πολιτικός με σκανδιναβοαμερικανικές επιρροές, απομακρυσμένος πάντως έτη φωτός από την ελληνική πραγματικότητα. Πολιτικός 35 χρόνων! Ας είναι και έτσι.
Η κατάσταση των τριών τελευταίων ημερών μαρτυρά, ωστόσο, ότι ο πρωθυπουργός ήταν, ή είναι, ένα μέρος του προβλήματος. Το πρόβλημα είναι στο σύνολο, πράγμα αυταπόδεικτο, αφού με την απομάκρυνσή του θα έπρεπε να είχε ήδη λυθεί.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιες σοβαρές φωνές, το κλισέ περί «χρεωκοπίας του πολιτικού συστήματος» είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Το αντίπαλο πολιτικό δέος διεκδίκησε την παραίτηση του πρωθυπουργού, αφού προηγουμένως διατράνωσε ότι δεν συναινεί στο λάθος. Το συμπέρασμα είναι ότι, για εκείνους το πρόβλημα έγκειται στο πρόσωπο όχι στις πολιτικές. Συνεπώς, στόχος ήταν η απομάκρυνση του προσώπου από τη μία, η μεταβατική κυβέρνηση από την άλλη.
Ποιος όμως θα συμμετείχε σε αυτόν τον ιδιότυπο πολιτικό σχηματισμό από τη στιγμή που οι ίδιοι a priori δεν συναινούσαν στο λάθος;
Τι θα πρότειναν για τη νέα κυβέρνηση που λυσσωδώς υπερασπίστηκαν; Ποια τα επιχειρήματα και ο σχεδιασμός;
Τα ερωτήματα αυτά ενδεχομένως απασχόλησαν εκ των υστέρων συνεργάτες ή και τον ίδιο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και αποφασίστηκε η συμμετοχή τους στο νέο σχήμα. Αργότερα αυτό το σενάριο απομακρύνθηκε και ξαναήρθε στην επιφάνεια και έπεται συνέχεια..
Δεν θα μιλήσουμε για πολιτική κολοτούμπα, το έκαναν ήδη άλλοι. Πρόκειται εξάλλου για όρο επικοινωνιακό, παρά πολιτικό. Στο βάθος, όμως, πίσω από έννοιες και όρους, η αποκάλυψη είναι θλιβερή για εκείνους που αποδεικνύονται μέρα με τη μέρα ανεπαρκείς και ακατάλληλοι.
Άκρως απογοητευτική και η πραγματικότητα είναι και αυτή που διαμορφώνεται και στο κόμμα της συμπολίτευσης. Η εμμονή από βουλευτές για την απομάκρυνση του πρωθυπουργού είναι από ακατανόητη –εκτός αν επιδοθούμε σε σενάρια συνομωσίας για τα εσωκομματικά μέτωπα- έως φαιδρή.
Είναι ο πρωθυπουργός του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, του «κουρέματος». Είναι όμως και ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν». Με αυτό το σύνθημα σημαία εξελέγησαν όλοι εκείνοι που λίγο αργότερα ψήφισαν το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο. Αυτές τις πολιτικές υπερασπίστηκαν, με κριτική έστω διάθεση, δύο χρόνια τώρα. Το δημοψήφισμα «ερέθισε» τη συνείδησή τους; Το βέτο και οι απειλές θα μπορούσαν να είναι για την απομάκρυνση της σκέψης του δημοψηφίσματος και όχι του πρωθυπουργού. Η επίμονη αυτή στάση μόνο μία ερμηνεία δέχεται: την προφανή..
Μία τρίτη θλιβερή διαπίστωση είναι η πλάνη στην οποία σκόπιμα προσπαθούν να ρίξουν τους πολίτες, ώστε να τους μυήσουν στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον».
Μέσα, λοιπόν, σε αυτό τον ορυμαγδό, ακούστηκαν ονόματα υποψηφίων πρωθυπουργών, που αν ήταν δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα τους προλάβαινε η εφεδρεία, γιατί θα είχαν ήδη συνταξιοδοτηθεί. Ό,τι είχαν να προσφέρουν, το πρόσφεραν. Η μόνη θέση που τους ανήκει είναι στην ιστορία. Η δικαιολογία ότι είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού έχει μία βάση, αλλά τώρα όσο ποτέ είναι επιτακτική η ανάγκη να γίνουν βαθύτατες τομές και στη λειτουργία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.
Για ένα σύστημα που έχασε την επαφή με την πραγματικότητα και τον μέσο πολίτη και για μία πολιτική ελίτ που προσπαθεί μέχρι τέλους να διατηρήσει τα προνόμιά της, ένας σοβαρός, υπεύθυνος, αναγνωρισμένος τεχνοκράτης, θα αποτελούσε ευθεία απειλή γιατί θα άνοιγε νέους ορίζοντες στην πολιτική κουλτούρα του τόπου.
Για να δούμε, θα επιδείξει το πολιτικό σύστημα, και κυρίως οι δύο αρχηγοί, 45 λεπτά πριν, αυτή τη σωφροσύνη ή θα τους γράψει η ιστορία ως «παγιδευμένους στα μικρά, τη μεγάλη ώρα»;
ΥΓ: Το πολιτικό σύστημα ξόφλησε.. το θέμα είναι το κόστος..
09/11/11
04.15