Μία ολόκληρη χώρα, ένας λαός, περιμένει μέρες να μάθει ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός του, σε μία από τις κρισιμότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής ιστορίας του.
Η κατάσταση που μας υποχρεώνουν να βιώνουμε μοιάζει με κτήριο που παίρνει φωτιά. Ο συγκεντρωμένος κόσμος, ανίκανος να εισβάλει για να τη σβήσει και αφού διαπιστώσει ότι το οικοδόμημα έχει ελάχιστες ελπίδες να αναστηλωθεί, το μόνο που επιθυμεί είναι να απαλλαγεί το γρηγορότερο δυνατό από τη δυσωδία και τους πνιγηρούς καπνούς. Να πάρει αναπνοή!
Κατά τον ίδιο τρόπο και οι πολίτες, μην προλαβαίνοντας καν να αντιδράσουν στις χουντικές αυτενέργειες του πολιτικού μας συστήματος -το οποίο συλλήβδην εκθρέψαμε- (σε δριμεία αντίθεση με την έννοια του δημοψηφίσματος) το μόνο που επιθυμεί είναι να απαλλαγεί από τον οχετό πολιτικών και μέσων, που επί τρεις ημέρες διορίζουν και παύουν πρωθυπουργούς σαν πιόνια στο σκάκι.
Μάλλον πρόκειται για συντονισμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Παίζουν με τα νεύρα των πολιτών, ώστε να μην τους επιτρέψουν να εστιάσουν στα πρωτοφανή γεγονότα, αλλά στην σκόνη που όλα αυτά προκαλούν. Σκέψη που υπό τις παρούσες συνθήκες μοίαζει προηγμένη για να ανήκει σε δικούς μας πολιτικούς.
Τα ερωτήματα που γεννώνται είναι πολλά. Το δημοψήφισμα θεωρήθηκε, και εξακολουθεί, μία απολύτως εσφαλμένη κίνηση. Ο πρωθυπουργός ένας κρετίνος, ημιρομαντικός στην καλύτερη πολιτικός με σκανδιναβοαμερικανικές επιρροές, απομακρυσμένος πάντως έτη φωτός από την ελληνική πραγματικότητα. Πολιτικός 35 χρόνων! Ας είναι και έτσι.
Η κατάσταση των τριών τελευταίων ημερών μαρτυρά, ωστόσο, ότι ο πρωθυπουργός ήταν, ή είναι, ένα μέρος του προβλήματος. Το πρόβλημα είναι στο σύνολο, πράγμα αυταπόδεικτο, αφού με την απομάκρυνσή του θα έπρεπε να είχε ήδη λυθεί.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιες σοβαρές φωνές, το κλισέ περί «χρεωκοπίας του πολιτικού συστήματος» είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Το αντίπαλο πολιτικό δέος διεκδίκησε την παραίτηση του πρωθυπουργού, αφού προηγουμένως διατράνωσε ότι δεν συναινεί στο λάθος. Το συμπέρασμα είναι ότι, για εκείνους το πρόβλημα έγκειται στο πρόσωπο όχι στις πολιτικές. Συνεπώς, στόχος ήταν η απομάκρυνση του προσώπου από τη μία, η μεταβατική κυβέρνηση από την άλλη.
Ποιος όμως θα συμμετείχε σε αυτόν τον ιδιότυπο πολιτικό σχηματισμό από τη στιγμή που οι ίδιοι a priori δεν συναινούσαν στο λάθος;
Τι θα πρότειναν για τη νέα κυβέρνηση που λυσσωδώς υπερασπίστηκαν; Ποια τα επιχειρήματα και ο σχεδιασμός;
Τα ερωτήματα αυτά ενδεχομένως απασχόλησαν εκ των υστέρων συνεργάτες ή και τον ίδιο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και αποφασίστηκε η συμμετοχή τους στο νέο σχήμα. Αργότερα αυτό το σενάριο απομακρύνθηκε και ξαναήρθε στην επιφάνεια και έπεται συνέχεια..
Δεν θα μιλήσουμε για πολιτική κολοτούμπα, το έκαναν ήδη άλλοι. Πρόκειται εξάλλου για όρο επικοινωνιακό, παρά πολιτικό. Στο βάθος, όμως, πίσω από έννοιες και όρους, η αποκάλυψη είναι θλιβερή για εκείνους που αποδεικνύονται μέρα με τη μέρα ανεπαρκείς και ακατάλληλοι.
Άκρως απογοητευτική και η πραγματικότητα είναι και αυτή που διαμορφώνεται και στο κόμμα της συμπολίτευσης. Η εμμονή από βουλευτές για την απομάκρυνση του πρωθυπουργού είναι από ακατανόητη –εκτός αν επιδοθούμε σε σενάρια συνομωσίας για τα εσωκομματικά μέτωπα- έως φαιδρή.
Είναι ο πρωθυπουργός του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, του «κουρέματος». Είναι όμως και ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουν». Με αυτό το σύνθημα σημαία εξελέγησαν όλοι εκείνοι που λίγο αργότερα ψήφισαν το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο. Αυτές τις πολιτικές υπερασπίστηκαν, με κριτική έστω διάθεση, δύο χρόνια τώρα. Το δημοψήφισμα «ερέθισε» τη συνείδησή τους; Το βέτο και οι απειλές θα μπορούσαν να είναι για την απομάκρυνση της σκέψης του δημοψηφίσματος και όχι του πρωθυπουργού. Η επίμονη αυτή στάση μόνο μία ερμηνεία δέχεται: την προφανή..
Μία τρίτη θλιβερή διαπίστωση είναι η πλάνη στην οποία σκόπιμα προσπαθούν να ρίξουν τους πολίτες, ώστε να τους μυήσουν στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον».
Μέσα, λοιπόν, σε αυτό τον ορυμαγδό, ακούστηκαν ονόματα υποψηφίων πρωθυπουργών, που αν ήταν δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα τους προλάβαινε η εφεδρεία, γιατί θα είχαν ήδη συνταξιοδοτηθεί. Ό,τι είχαν να προσφέρουν, το πρόσφεραν. Η μόνη θέση που τους ανήκει είναι στην ιστορία. Η δικαιολογία ότι είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού έχει μία βάση, αλλά τώρα όσο ποτέ είναι επιτακτική η ανάγκη να γίνουν βαθύτατες τομές και στη λειτουργία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας.
Για ένα σύστημα που έχασε την επαφή με την πραγματικότητα και τον μέσο πολίτη και για μία πολιτική ελίτ που προσπαθεί μέχρι τέλους να διατηρήσει τα προνόμιά της, ένας σοβαρός, υπεύθυνος, αναγνωρισμένος τεχνοκράτης, θα αποτελούσε ευθεία απειλή γιατί θα άνοιγε νέους ορίζοντες στην πολιτική κουλτούρα του τόπου.
Για να δούμε, θα επιδείξει το πολιτικό σύστημα, και κυρίως οι δύο αρχηγοί, 45 λεπτά πριν, αυτή τη σωφροσύνη ή θα τους γράψει η ιστορία ως «παγιδευμένους στα μικρά, τη μεγάλη ώρα»;
ΥΓ: Το πολιτικό σύστημα ξόφλησε.. το θέμα είναι το κόστος..
09/11/11
04.15
Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011
Τρίτη 2 Μαρτίου 2010
Όλι Ρεν - Όλα ρει..
- Καλό κουράγιο ευχήθηκε στα ελληνικά ο Επίτροπος στους Έλληνες. Αύριο μετά το υπουργικό συμβούλιο και πριν τη συνάντηση της Παρασκευής με την Γερμανίδα Καγκελάριο, ο πρωθυπουργός θα ανακοινώσει το πακέτο των νέων μέτρων. Όσο και να αφήσουμε τη φαντασία μας να οργιάζει πάλι μέσα θα πέσουμε. Σε πρώτη φάση η λήψη μέτρων είναι θεμιτή. Δεν πρέπει να περάσουμε όμως και στο στάδιο της παραγωγής ως χώρα; Δηλαδή μια ζωή θα περικόπτουμε από τις κατακτήσεις μας, αντί να παράγουμε και να καλύπτουμε το έλλειμμα;
Αυτή τη στιγμή πέρα από τον τουρισμό που διαρκώς τα έσοδα που μας αποφέρει μειώνονται, δεν υπάρχει κάτι που να παράγει η Ελλάδα και θα μπορούσε να στηρίξει την οικονομία της χώρας. Μια κρατική μηχανή με χιλιάδες καλοπληρωμένα γρανάζια επωφελούμενα μικροκομματικών βλέψεων, που πολλά αποσύρονται από την παραγωγική διαδικασία από πολύ νωρίς, μια μηχανή που διαρκώς ρουφάει και κατ' ουσίαν δεν αποφέρει.
-Επιβάλλονται μέτρα για τόνωση της οικονομίας της χώρας. Αρκετά με τα μέτρα για την επιτήρηση. Αυτά θα μας αφαιμάξουν, είναι βέβαιο. Το ζητούμενο είναι να ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα και η παραγωγή. Πρόκειται να απελευθερωθεί το ΕΣΠΑ. Πρέπει να γίνει ορθολογική κατανομή του άμεσα. Γιατί θα στενάξουν μεν οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά οι ελεύθεροι επαγγελματίες στενάζουν από καιρό. Τους ακούει όμως κανείς; Το κράτος τους αντιμετωπίζει ως ad hoc κλέφτες. Φορολογούνται ήδη υψηλά ανεξαρτήτως διαστρωμάτωσης και εσόδων. Κρατάει από όλους το 40%. Με ετήσιο εισόδημα 20,40,70 ή 100 χιλ. ευρώ.
-Ο τουρισμός πάλι που υποτίθεται ότι ενισχύει τον κρατικό κορβανά στηρίζεται στην ερασιτεχνική προσφορά ανθρώπων που πολλές φορές αδυνατούν να δώσουν τα στοιχειώδη στον επισκέπτη, είτε από άγνοια, είτε γιατί ο ξένιος Δίας έγινε ευρωδίας. Αφού σε αυτό στηριζόμαστε κατ΄εξοχήν δεν υπάρχει τρόπος να γίνουμε επαγγελματίες, τυπικοί και σωστοί; Παράπονα για δωμάτια ξενοδοχείων, για εστιατόρια, για ταξί.. Γιατί δεν υπάρχουν κανόνες. Ή αν υπάρχουν δεν τηρούνται. Ο τουρισμός χρειάζεται ενίσχυση. Η ενίσχυση δεν θα έρθει με γιγαντοαφίσες με ελληνική μπύρα και ουζάκι σε παραθαλάσσια τραπεζάκια. Καλοί είμαστε στις μακέτες. Αυτό που θα δει ο ξένος όμως δεν είναι μια εικονική πραγματικότητα. Θέλει υπηρεσίες.
-Σε αναμονή των νέων μέτρων που θα ανακοινώσει αύριο ο Πρωθυπουργός. Μέτρα εσύ, μετρώ εγώ...
Αυτή τη στιγμή πέρα από τον τουρισμό που διαρκώς τα έσοδα που μας αποφέρει μειώνονται, δεν υπάρχει κάτι που να παράγει η Ελλάδα και θα μπορούσε να στηρίξει την οικονομία της χώρας. Μια κρατική μηχανή με χιλιάδες καλοπληρωμένα γρανάζια επωφελούμενα μικροκομματικών βλέψεων, που πολλά αποσύρονται από την παραγωγική διαδικασία από πολύ νωρίς, μια μηχανή που διαρκώς ρουφάει και κατ' ουσίαν δεν αποφέρει.
-Επιβάλλονται μέτρα για τόνωση της οικονομίας της χώρας. Αρκετά με τα μέτρα για την επιτήρηση. Αυτά θα μας αφαιμάξουν, είναι βέβαιο. Το ζητούμενο είναι να ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα και η παραγωγή. Πρόκειται να απελευθερωθεί το ΕΣΠΑ. Πρέπει να γίνει ορθολογική κατανομή του άμεσα. Γιατί θα στενάξουν μεν οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά οι ελεύθεροι επαγγελματίες στενάζουν από καιρό. Τους ακούει όμως κανείς; Το κράτος τους αντιμετωπίζει ως ad hoc κλέφτες. Φορολογούνται ήδη υψηλά ανεξαρτήτως διαστρωμάτωσης και εσόδων. Κρατάει από όλους το 40%. Με ετήσιο εισόδημα 20,40,70 ή 100 χιλ. ευρώ.
-Ο τουρισμός πάλι που υποτίθεται ότι ενισχύει τον κρατικό κορβανά στηρίζεται στην ερασιτεχνική προσφορά ανθρώπων που πολλές φορές αδυνατούν να δώσουν τα στοιχειώδη στον επισκέπτη, είτε από άγνοια, είτε γιατί ο ξένιος Δίας έγινε ευρωδίας. Αφού σε αυτό στηριζόμαστε κατ΄εξοχήν δεν υπάρχει τρόπος να γίνουμε επαγγελματίες, τυπικοί και σωστοί; Παράπονα για δωμάτια ξενοδοχείων, για εστιατόρια, για ταξί.. Γιατί δεν υπάρχουν κανόνες. Ή αν υπάρχουν δεν τηρούνται. Ο τουρισμός χρειάζεται ενίσχυση. Η ενίσχυση δεν θα έρθει με γιγαντοαφίσες με ελληνική μπύρα και ουζάκι σε παραθαλάσσια τραπεζάκια. Καλοί είμαστε στις μακέτες. Αυτό που θα δει ο ξένος όμως δεν είναι μια εικονική πραγματικότητα. Θέλει υπηρεσίες.
-Σε αναμονή των νέων μέτρων που θα ανακοινώσει αύριο ο Πρωθυπουργός. Μέτρα εσύ, μετρώ εγώ...
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010
Πρόταση για Ταμείο Στήριξης της Ελλάδας
Πρόταση για Ταμείο Στήριξης της Ελλάδας έκανε ο πρόεδρος της Βουλής Φ. Πετσάλνικος. Δεν πρόκειται για ένα ταμείο σαν τα άλλα, τα ευρωπαϊκά ας πούμε, αλλά ένα ταμείο από τους Έλληνες για τους Έλληνες. Δήλωσε μάλιστα ότι πολλοί Έλληνες του στέλνουν μηνύματα ρωτώντας τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να βοηθήσουν την πατρίδα μας να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο κατά κοινή παραδοχή έχει εισέλθει. Έτσι λοιπόν όποιος επιθυμεί, μπορεί, αν αντιλαμβάνομαι σωστά, στην "τραγική" οικονομική συγκυρία που διάγουμε να ρίχνει τον οβολό από το υστέρημά του σε έναν λογαριασμό υπέρ μειώσεως δημοσίου χρέους και υπέρ της σωτηρίας των ψυχών ημών.. Κανείς από τους συμπατριώτες μας που έσπευσαν να δηλώσουν έμπρακτη στήριξη προς δημοσιονομική ανόρθωση της χώρας δεν κατάλαβε ότι έχει κάνει ήδη πολλά προς αυτή την κατεύθυνση είτε το ήθελε είτε όχι; Και ο κ. Πετσάλνικος που γνωρίζει κάτι παραπάνω αντί να απαντήσει ότι έχουν ήδη συμβάλει με την περικοπή των επιδομάτων, την αύξηση των καυσίμων και των έμμεσων φόρων και την επικείμενη, αδιαμφισβήτητα, περικοπή του 14ου μισθού, κάνει λόγο για δημιουργία ταμείου;
Δεν κάνουμε και έναν τηλεμαραθώνιο, πρόεδρε;΄
- Ο πρωθυπουργός ήταν ξεκάθαρος στο δραματικό διάγγελμα, που απηύθυνε σε τόνο δραματικό στον ελληνικό λαό που ζει το δράμα του. Θα γίνουν περιστολές, περικοπές και θυσίες ακόμη και σε κεκτημένα δικαιώματα του λαού. Τι σημαίνει αυτό; 14ος μισθός- Το τελευταίο αντίο. Μια ταινία με πολύ δράμα...
-Η ελληνική κουλτούρα στο επίκεντο του ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος. Μετά το εξώφυλλο με τη δακτυλοδεικνύουσα Αφροδίτη τη Μηλιώτισσα, που παρολίγο να οδηγήσει σε διπλωματικό επεισόδιο, -ζήτω η ελευθερία λόγου και έκφρασης η συνταγματικά κατοχυρωμένη- καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει σοβαρή εφημερίδα ευρωπαϊκής χώρας που να μην έχει έστω ένα άρθρο που να αναφέρεται στα χαρακτηριστικά του ελληνικού dna, στο ουζάκι, το σουβλάκι και το μουσακά. Μετά από αυτά η υφυπουργός Τουρισμού θα πρέπει να τρίβει τα χέρια της γιατί τέτοια διαφήμιση των ντόπιων σπεσιαλιτέ, της ελληνικής διασκέδασης και ανεμελιάς σε κορυφαίες εφημερίδες, ούτε που να φανταστεί.. Μια πρόταση είναι πάντως εκεί που θα ξοδεύαμε εκατομμύρια ευρώ στη διαφήμιση για τον τουρισμό, να περιοριστούμε σε αποστολή φωτογραφιών με εξωραϊσμένη, μεταξύ μας, την ελληνική καθημερινότητα ε, και μερικές καρτ ποστάλ με ελληνικά νησιά για να ντύνουν τα άρθρα τους γιατί προβλέπεται να ασχολούνται μαζί μας τα προσεχή 20 χρόνια ως "ο ελληνικός τιτανικός που έχει δει το παγόβουνο και βαδίζει προς τα πάνω του γιατί το καράβι είναι πιο ισχυρό και από το παγόβουνο..
Δεν κάνουμε και έναν τηλεμαραθώνιο, πρόεδρε;΄
- Ο πρωθυπουργός ήταν ξεκάθαρος στο δραματικό διάγγελμα, που απηύθυνε σε τόνο δραματικό στον ελληνικό λαό που ζει το δράμα του. Θα γίνουν περιστολές, περικοπές και θυσίες ακόμη και σε κεκτημένα δικαιώματα του λαού. Τι σημαίνει αυτό; 14ος μισθός- Το τελευταίο αντίο. Μια ταινία με πολύ δράμα...
-Η ελληνική κουλτούρα στο επίκεντο του ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος. Μετά το εξώφυλλο με τη δακτυλοδεικνύουσα Αφροδίτη τη Μηλιώτισσα, που παρολίγο να οδηγήσει σε διπλωματικό επεισόδιο, -ζήτω η ελευθερία λόγου και έκφρασης η συνταγματικά κατοχυρωμένη- καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει σοβαρή εφημερίδα ευρωπαϊκής χώρας που να μην έχει έστω ένα άρθρο που να αναφέρεται στα χαρακτηριστικά του ελληνικού dna, στο ουζάκι, το σουβλάκι και το μουσακά. Μετά από αυτά η υφυπουργός Τουρισμού θα πρέπει να τρίβει τα χέρια της γιατί τέτοια διαφήμιση των ντόπιων σπεσιαλιτέ, της ελληνικής διασκέδασης και ανεμελιάς σε κορυφαίες εφημερίδες, ούτε που να φανταστεί.. Μια πρόταση είναι πάντως εκεί που θα ξοδεύαμε εκατομμύρια ευρώ στη διαφήμιση για τον τουρισμό, να περιοριστούμε σε αποστολή φωτογραφιών με εξωραϊσμένη, μεταξύ μας, την ελληνική καθημερινότητα ε, και μερικές καρτ ποστάλ με ελληνικά νησιά για να ντύνουν τα άρθρα τους γιατί προβλέπεται να ασχολούνται μαζί μας τα προσεχή 20 χρόνια ως "ο ελληνικός τιτανικός που έχει δει το παγόβουνο και βαδίζει προς τα πάνω του γιατί το καράβι είναι πιο ισχυρό και από το παγόβουνο..
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
Ο Τιτανικός και η λυπητερή..
-Επιτυχημένη η παρομοίωση της χώρας με τον Τιτανικό που βρίσκεται λίγο πριν το παγόβουνο. Την εξεταστική για την οικονομία ο Πρωθυπουργός, τι την ήθελε; Είναι σαν να λέμε ότι ο μεγάλος καημός και βαθύς πόνος του καπετάνιου την ώρα που διαπίστωνε την αναπόφευκτη σύγκρουση, να ήταν να βρεθεί ο κατασκευαστής του πλοίου και να καταδικαστεί γιατί ευθύνεται για το κακό σκαρί..
-Ας μας πει κάποιος επιτέλους τι θα γίνει με το φορολογικό γιατί διακυβέβονται οι διαπροσωπικές μου σχέσεις στο κυνήγι της απόδειξης. Βγήκαμε προχθές μια παρέα, καλά περάσαμε δεν λέω, αλλά την ώρα του λογαριασμού λοξοκοιτάζαμε αναστατωμένοι ο ένας τον άλλο με έκδηλη αγωνία στο πρόσωπο για το ποιος θα καταφέρει να πάρει την απόδειξη. Φέραμε σε δύσκολη θέση και τον σερβιτόρο. Πέντε απλωμένα χέρια είδε ο άνθρωπος, που να την πρωτοδώσει; Μετά αρχίσαμε τις διαπραγματεύσεις του δήθεν δεν θέλω αλλά αν δεν την πάρεις εσύ, ας μην την αφήσουμε κλπ. Πάντως αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση, θα φτάσουμε στα μαλλιοτραβήγματα και θα δικαιολογείται απόλυτα ο όρος "λυπητερή".
-Τελικά, αν συγκεντρώσω το ποσό που μου ζητάει ο αγαπητός υπουργός σε αποδείξεις για να διεκδικήσω και εγώ μια θέση στην καρδιά του αφορολόγητου, που η σχέση μας τείνει να εξελιχθεί σε σχέση πάθους, θα απαλλαγώ; Έστω λοιπόν ότι πλησιάζω στο στόχο που μου θέτει, όταν το αποφασίσει με το καλό, αλλά έχω ένα μικρό υπόλοιπο, της τάξεως των 500 ευρώ και αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια, ή μια γραβάτα ή μια τραγιάσκα με υπογραφή του συγχωρεμένου του Alexander για την απόδειξη, τι σκέφτεται αυτονόητα κανείς; Ότι για να είσαι σε θέση να ξοδέψεις τέτοιο ποσό για ένα είδος πολυτελείας τότε μάλλον πρέπει να φορολογηθείς αυστηρότερα γιατί σίγουρα κάτι κρύβεις.. Ή τέλος πάντων μια χαρά τα βγάζεις πέρα, οπότε δώσε κάτι παραπάνω.
- Το ίδιο ισχύει ευρύτερα. Συγκεκριμένα, αν μου ζητάει το 30% σε αποδείξεις, και διαπιστώνει ότι βγάζω 100 και ξοδεύω τα 30 σε ψώνια πάσης φύσεως, από τρόφιμα και ρουχισμό μέχρι ντεκόρ για το σπίτι μου, αυτομάτως σημαίνει ότι τα βγάζω άνετα πέρα και τότε πρέπει να με κρίνει με διαφορετικά κριτήρια..
-Άραγε τι διαφορά έχει ο θάνατος του Αλέξανδρου από σφαίρα αστυνομικού από το θάνατο ενός περαστικόύ που είχε την τραγική ατυχία να περνάει από το σημείο της συμπλοκής αστυνομικών - κακοποιών; Δεν ήταν επιτυχημένη η επιχείρηση της αστυνομίας, τόνισε ο υπουργός Προστασίας του Ποιου δεν ξέρω, αλλά όταν του μίλησαν για φιάσκο και τραγική αποτυχία, είπε ότι δεν ήταν σε καμία περίπτωση κάτι από τα δύο. Επιτυχία, βέβαια, δεν ήταν, τραγική αποτυχία και φιάσκο δεν ήταν, ένας νεκρός μεν ο τραγικός απολογισμός, αλλά το καλό είναι ότι δύο από τους χειρότερους κακοποιούς είναι ζωντανοί και θα τιμωρηθούν. Ισχυρό το επιχείρημα, νιώθω στα αλήθεια ασφαλής..
-"Λάθη γίνονται αλλά δεν παραιτούμεθα" δήλωσε ο υπουργός. Τώρα νιώθω διπλά ασφαλής.
-Να τελειώσει η μετρολογία ζητά ο πρωθυπουργός από τη μια , από την άλλη αφήνουν ανοιχτά τα ενδεχόμενα επιβολής νέων μέτρων για να προλάβει την Κομισιόν. Φαίνεται ο πρωθυπουργός δεν θέλει να μας τρομάξει.. Μη φοβάστε, όπου να ' ναι θα συνηθίσουμε και θα τα ζητάμε από μόνοι μας..
-132 τα θύματα της Νέας Γρίπης που δεν ασχολείται κανείς πια γιατί είναι πιο σοβαρό να φτωχαίνεις από το να πεθαίνεις..
-Όσο η πολιτική είναι δέσμια ισχυρών συμφερόντων και υπήκοος στενών συντεχνιακών στόχων, όσο ο συνδικαλισμός εξακολουθεί να διαφθείρει και να φθείρεται σερνόμενος από πολιτικό σε πολιτικό γραφείο και πουλώντας εκδούλευση και όσο ο πολίτης αγανακτεί μεν, επί του καναπέος και μόνον δε, η πορεία του καραβιού είναι προδιαγεγραμμένη και δεν θα χρειαστεί να συγκρουστεί με κανένα παγόβουνο, γιατί δεν θα προλάβει. Όχι μόνο το τέλος του Τιτανικού δεν θα έχουμε, ούτε ταινία θα καταδεχτούν να μας κάνουν..
Ποιος θα ασχοληθεί εξάλλου με ένα πλοίο που για χρόνια όλοι βλέπουν ότι μπάζει νερά από παντού και κανείς μα κανείς από τους επιβάτες και το καλοπληρωμένο πλήρωμα μέχρι τον καπετάνιο δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση να το σώσουν;
-Ας μας πει κάποιος επιτέλους τι θα γίνει με το φορολογικό γιατί διακυβέβονται οι διαπροσωπικές μου σχέσεις στο κυνήγι της απόδειξης. Βγήκαμε προχθές μια παρέα, καλά περάσαμε δεν λέω, αλλά την ώρα του λογαριασμού λοξοκοιτάζαμε αναστατωμένοι ο ένας τον άλλο με έκδηλη αγωνία στο πρόσωπο για το ποιος θα καταφέρει να πάρει την απόδειξη. Φέραμε σε δύσκολη θέση και τον σερβιτόρο. Πέντε απλωμένα χέρια είδε ο άνθρωπος, που να την πρωτοδώσει; Μετά αρχίσαμε τις διαπραγματεύσεις του δήθεν δεν θέλω αλλά αν δεν την πάρεις εσύ, ας μην την αφήσουμε κλπ. Πάντως αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση, θα φτάσουμε στα μαλλιοτραβήγματα και θα δικαιολογείται απόλυτα ο όρος "λυπητερή".
-Τελικά, αν συγκεντρώσω το ποσό που μου ζητάει ο αγαπητός υπουργός σε αποδείξεις για να διεκδικήσω και εγώ μια θέση στην καρδιά του αφορολόγητου, που η σχέση μας τείνει να εξελιχθεί σε σχέση πάθους, θα απαλλαγώ; Έστω λοιπόν ότι πλησιάζω στο στόχο που μου θέτει, όταν το αποφασίσει με το καλό, αλλά έχω ένα μικρό υπόλοιπο, της τάξεως των 500 ευρώ και αγοράσω ένα ζευγάρι παπούτσια, ή μια γραβάτα ή μια τραγιάσκα με υπογραφή του συγχωρεμένου του Alexander για την απόδειξη, τι σκέφτεται αυτονόητα κανείς; Ότι για να είσαι σε θέση να ξοδέψεις τέτοιο ποσό για ένα είδος πολυτελείας τότε μάλλον πρέπει να φορολογηθείς αυστηρότερα γιατί σίγουρα κάτι κρύβεις.. Ή τέλος πάντων μια χαρά τα βγάζεις πέρα, οπότε δώσε κάτι παραπάνω.
- Το ίδιο ισχύει ευρύτερα. Συγκεκριμένα, αν μου ζητάει το 30% σε αποδείξεις, και διαπιστώνει ότι βγάζω 100 και ξοδεύω τα 30 σε ψώνια πάσης φύσεως, από τρόφιμα και ρουχισμό μέχρι ντεκόρ για το σπίτι μου, αυτομάτως σημαίνει ότι τα βγάζω άνετα πέρα και τότε πρέπει να με κρίνει με διαφορετικά κριτήρια..
-Άραγε τι διαφορά έχει ο θάνατος του Αλέξανδρου από σφαίρα αστυνομικού από το θάνατο ενός περαστικόύ που είχε την τραγική ατυχία να περνάει από το σημείο της συμπλοκής αστυνομικών - κακοποιών; Δεν ήταν επιτυχημένη η επιχείρηση της αστυνομίας, τόνισε ο υπουργός Προστασίας του Ποιου δεν ξέρω, αλλά όταν του μίλησαν για φιάσκο και τραγική αποτυχία, είπε ότι δεν ήταν σε καμία περίπτωση κάτι από τα δύο. Επιτυχία, βέβαια, δεν ήταν, τραγική αποτυχία και φιάσκο δεν ήταν, ένας νεκρός μεν ο τραγικός απολογισμός, αλλά το καλό είναι ότι δύο από τους χειρότερους κακοποιούς είναι ζωντανοί και θα τιμωρηθούν. Ισχυρό το επιχείρημα, νιώθω στα αλήθεια ασφαλής..
-"Λάθη γίνονται αλλά δεν παραιτούμεθα" δήλωσε ο υπουργός. Τώρα νιώθω διπλά ασφαλής.
-Να τελειώσει η μετρολογία ζητά ο πρωθυπουργός από τη μια , από την άλλη αφήνουν ανοιχτά τα ενδεχόμενα επιβολής νέων μέτρων για να προλάβει την Κομισιόν. Φαίνεται ο πρωθυπουργός δεν θέλει να μας τρομάξει.. Μη φοβάστε, όπου να ' ναι θα συνηθίσουμε και θα τα ζητάμε από μόνοι μας..
-132 τα θύματα της Νέας Γρίπης που δεν ασχολείται κανείς πια γιατί είναι πιο σοβαρό να φτωχαίνεις από το να πεθαίνεις..
-Όσο η πολιτική είναι δέσμια ισχυρών συμφερόντων και υπήκοος στενών συντεχνιακών στόχων, όσο ο συνδικαλισμός εξακολουθεί να διαφθείρει και να φθείρεται σερνόμενος από πολιτικό σε πολιτικό γραφείο και πουλώντας εκδούλευση και όσο ο πολίτης αγανακτεί μεν, επί του καναπέος και μόνον δε, η πορεία του καραβιού είναι προδιαγεγραμμένη και δεν θα χρειαστεί να συγκρουστεί με κανένα παγόβουνο, γιατί δεν θα προλάβει. Όχι μόνο το τέλος του Τιτανικού δεν θα έχουμε, ούτε ταινία θα καταδεχτούν να μας κάνουν..
Ποιος θα ασχοληθεί εξάλλου με ένα πλοίο που για χρόνια όλοι βλέπουν ότι μπάζει νερά από παντού και κανείς μα κανείς από τους επιβάτες και το καλοπληρωμένο πλήρωμα μέχρι τον καπετάνιο δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση να το σώσουν;
Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009
Αυτές οι μέρες δεν ήταν του Αλέξη..
Τώρα που κομπάζει ο θόρυβος αντιληφθήκαμε όλοι ότι η μνήμη του Αλέξανδρου δεν τιμήθηκε όσο του άξιζε. Όλη αυτή η φασαρία, η μάχη, οι επιθέσεις με τους άνδρες των ΜΑΤ ως εκφραστών της εξουσίας παραπέμπουν σε εποχές που έχουν περάσει με μελανά χρώματα στη νεότερη ιστορία της χώρας. Τώρα το νόημα της παρουσίας των δυνάμεων -θεωρητικά τουλάχιστον- είναι διαφορετικό. Υποτίθεται, ή είναι, η διατήρηση της τάξης και η προστασία των πολιτών.
Οι φωνές, η φασαρία, ο θόρυβος δηλώνουν αγανάκτηση, οργή, θυμό. Πράγματι, αυτά τα συναισθήματα κατακλύζουν τους νέους. Αυτό όμως συνέβαινε πάντα. Η νεότητα είναι έννοια συνυφασμένη με την αντίδραση, την αντίσταση, τη διεκδίκηση. Αντιδρούμε. Στην παρούσα στιγμή απέναντι σε ποιον και γιατί; Είναι τα ΜΑΤ που μας φταίνε; Αντικειμενικά, όχι. Ωστόσο, υπάρχει συσσωρευμένη οργή που περικλείει πολλά. Κάπου πρέπει να διοχετευτεί.
Το ετήσιο μνημόσυνο του Αλέξανδρου ήταν για κάποιους απλώς μια αφορμή για να εκφράσουν και πάλι με τρόπο ακραίο την αντίστασή τους απέναντι σε όσα νομίζουν ότι αντιστέκονται.. Δεν έδειξαν όμως να τιμούν τον Αλέξη. Δεν ήταν "οι μέρες του Αλέξη" όπως έγραφαν στους τοίχους, ήταν οι μέρες των δήθεν αντεξουσιαστών, των υποτιθέμενα αναρχικών. Εκείνων που αντιδρούν στο φόβο του συμβιβασμού παρά στον ίδιο τον συμβιβασμό.
Ο ξυλοδαρμός του Πρύτανη, οι συγκρούσεις με τους άνδρες των ΜΑΤ, οι σπασμένες ιδιοκτησίες δεν τίμησαν τον αδικοχαμένο μαθητή. Απάντησαν στο θάνατό του με βία, για δικό τους όμως λογαριασμό. Εκτονώθηκαν για λίγο. Θα υπάρξουν και άλλες αφορμές. Τουλάχιστον όμως να μη συμβαίνει στο όνομα ενός παιδιού που εμμέσως έπεσε θύμα αυτής της βίας. Δεν του αξίζει. Ο θυμός , ένα χρόνο μετά, δεν είναι κυρίαρχο συναίσθημαγαι την απώλεια ενός νέου από τη σφαίρα αστυνομικού. Κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο πόνος. Ο πόνος γεννά θυμό, αλλά χωρίς βουή. Ο πόνος δεν κάνει θόρυβο ποτέ. Και όποιος τον βιώνει δεν έχει κουράγιο να ξυλοκοπά και να συγκρούεται, να τα σπάει για να δηλώσει αντικομφορμιστής. Υπάρχουν δεκάδες τρόποι για να αντιδράσουμε.
Οι μολότοφ ας παραμείνουν σε μια δημοκρατική κοινωνία που πάλεψε για τα κεκτημένα δικαιώματά της, ένας ακραίος τρόπος αντίδρασης.
Οι γονείς του Αλέξανδρου ζήτησαν η μέρα του θανάτου του παιδιού τους να οριστεί ως πανελλήνια μέρα κατά της βίας και υπέρ των δικαιωμάτων των νέων.
Μάλλον όμως δεν έφτασε στα αυτιά εκείνων που.. τιμούσαν τη μνήμη του παιδιού τους σπάζοντας και ρημάζοντας κάτω από την.. ταλαιπωρημένη στέγη του όποιου ασύλου..
Οι φωνές, η φασαρία, ο θόρυβος δηλώνουν αγανάκτηση, οργή, θυμό. Πράγματι, αυτά τα συναισθήματα κατακλύζουν τους νέους. Αυτό όμως συνέβαινε πάντα. Η νεότητα είναι έννοια συνυφασμένη με την αντίδραση, την αντίσταση, τη διεκδίκηση. Αντιδρούμε. Στην παρούσα στιγμή απέναντι σε ποιον και γιατί; Είναι τα ΜΑΤ που μας φταίνε; Αντικειμενικά, όχι. Ωστόσο, υπάρχει συσσωρευμένη οργή που περικλείει πολλά. Κάπου πρέπει να διοχετευτεί.
Το ετήσιο μνημόσυνο του Αλέξανδρου ήταν για κάποιους απλώς μια αφορμή για να εκφράσουν και πάλι με τρόπο ακραίο την αντίστασή τους απέναντι σε όσα νομίζουν ότι αντιστέκονται.. Δεν έδειξαν όμως να τιμούν τον Αλέξη. Δεν ήταν "οι μέρες του Αλέξη" όπως έγραφαν στους τοίχους, ήταν οι μέρες των δήθεν αντεξουσιαστών, των υποτιθέμενα αναρχικών. Εκείνων που αντιδρούν στο φόβο του συμβιβασμού παρά στον ίδιο τον συμβιβασμό.
Ο ξυλοδαρμός του Πρύτανη, οι συγκρούσεις με τους άνδρες των ΜΑΤ, οι σπασμένες ιδιοκτησίες δεν τίμησαν τον αδικοχαμένο μαθητή. Απάντησαν στο θάνατό του με βία, για δικό τους όμως λογαριασμό. Εκτονώθηκαν για λίγο. Θα υπάρξουν και άλλες αφορμές. Τουλάχιστον όμως να μη συμβαίνει στο όνομα ενός παιδιού που εμμέσως έπεσε θύμα αυτής της βίας. Δεν του αξίζει. Ο θυμός , ένα χρόνο μετά, δεν είναι κυρίαρχο συναίσθημαγαι την απώλεια ενός νέου από τη σφαίρα αστυνομικού. Κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο πόνος. Ο πόνος γεννά θυμό, αλλά χωρίς βουή. Ο πόνος δεν κάνει θόρυβο ποτέ. Και όποιος τον βιώνει δεν έχει κουράγιο να ξυλοκοπά και να συγκρούεται, να τα σπάει για να δηλώσει αντικομφορμιστής. Υπάρχουν δεκάδες τρόποι για να αντιδράσουμε.
Οι μολότοφ ας παραμείνουν σε μια δημοκρατική κοινωνία που πάλεψε για τα κεκτημένα δικαιώματά της, ένας ακραίος τρόπος αντίδρασης.
Οι γονείς του Αλέξανδρου ζήτησαν η μέρα του θανάτου του παιδιού τους να οριστεί ως πανελλήνια μέρα κατά της βίας και υπέρ των δικαιωμάτων των νέων.
Μάλλον όμως δεν έφτασε στα αυτιά εκείνων που.. τιμούσαν τη μνήμη του παιδιού τους σπάζοντας και ρημάζοντας κάτω από την.. ταλαιπωρημένη στέγη του όποιου ασύλου..
Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009
Στα σοβαρώς υπόψη..
Προς κ. Ανδρέα Λοβέρδο,
Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης
Αγαπητέ Υπουργέ,
Οι απολυμένοι συμβασιούχοι και εργαζόμενοι των stage ξεσηκώθηκαν -και όχι άδικα- γιατί χάνουν τις δουλειές τους. Το δικαίωμα καθενός στην εργασία είναι αυτονόητο. Συνεπώς το κράτος που τους απολύει, προφανώς στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής που επιθυμεί να ασκήσει θα πρέπει να φροντίσει να τους απασχολήσει με κάποιον τρόπο.
Μια πρώτη λύση θα ήταν το κράτος να τους εντάξει για ένα χρόνο στα προγράμματα του ΟΑΕΔ και να παίρνουν το ταμείο ανεργίας παρότι δεν το δικαιούνται βάσει των συμβάσεων που υπέγραψαν. Αυτό συνιστά κοινωνική πολιτική.
Μια άλλη λύση θα ήταν, καθώς φρονώ ότι η πρώτη λίγο θα εκτιμηθεί από τους απολυμένους, να συνεχίσει το κράτος να τους απασχολεί στις θέσεις που κατείχαν και, αφού οι ίδιοι το επιθυμούν, κάτω από τις ίδιες εργασιακές συνθήκες: Με τις ίδιες συμβάσεις με τις οποίες προσελήφθησαν αλλά αορίστου χρόνου.
Να εργάζονται δηλαδή ανασφάλιστοι, χωρίς ένσημα και με τα ίδια χρήματα, αλλά να γίνουν μόνιμοι.
Διότι, αν μονιμοποιηθούν ως δημόσιοι υπάλληλοι άνθρωποι που εργάστηκαν σε προγράμματα μαθητείας και που συχνά τελευταία ακούγεται ότι οι συμβάσεις ανανεώνονταν πολλάκις μετά από συγκεκριμένες τηλεφωνικές κλήσεις, θα έχετε συμβάλλει, ή καλύτερα θα έχετε προκαλέσει μια τεράστια κοινωνική αδικία.
Γνωρίζετε καλά ότι υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που πέρασαν την όχι ανώδυνη διαδικασία των εξετάσεων του ΑΣΕΠ - και δεν αναφέρομαι μόνο στους εκπαιδευτικούς – με φροντιστήρια, έξοδα, κόπο και ανήκουν απλά στους επιτυχόντες. Για να διοριστούν πρέπει προφανώς να καταβάλλουν πολλαπλάσιες προσπάθειες.
Μπορεί επομένως να καταλάβουν θέσεις δημοσίου οι εργαζόμενοι στα εκπαιδευτικά προγράμματα και εκείνοι, ακόμη και ως επιτυχόντες, να παρατηρούν απέξω;
Κινδυνεύετε να ενεργοποιήσετε τον μηχανισμό του κοινωνικού αυτοματισμού βάζοντας άνεργους απέναντι σε άνεργους.
Για ποιο κράτος ισότητας και ισονομίας μιλάτε, για ποια κοινωνική δικαιοσύνη;
Και για ποιο λόγο να πάρουν μόρια; Στην ιστορία αυτή υπάρχουν υπόλογοι. Το κράτος που ανανέωνε τις συμβάσεις μαθητείας και ο ΟΑΕΔ που το δεχόταν και το πραγματοποιούσε. Εκείνοι που τις υπέγραφαν ενώ ήξεραν ότι υπάρχουν άνθρωποι που έκαναν τα χαρτιά τους δυο και τρεις φορές και δεν μπορούσαν να μπουν στα προγράμματα, είναι απλώς τα θύματα της κρατικής εκμετάλλευσης και αναλγησίας..
κ. Υπουργέ
Η διαδικασία μοριοδότησης πρέπει να καταργηθεί. Όλοι στις εξετάσεις. Άπαντες να διαγωνίζονται με τους ίδιους κανόνες.
Η ανακοίνωση της απόφασης για τη μη ανανέωση των stage ήταν από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ ολίσθημα. Εκείνο που θα έπρεπε να γίνει είναι απλώς ο ΟΑΕΔ να μην ανανέωνε τις συμβάσεις τους ξανά.
Έτσι δεν θα βρισκόσασταν αντιμέτωποι με αυτή τη μαζική οργή την οποία, στην προσπάθειά σας να δώσετε άμεσα το κυβερνητικό στίγμα, εσείς προκαλέσατε.
Μονιμοποιήστε τους λοιπόν κ. Υπουργέ, αλλά με τις συμβάσεις που υπέγραψαν εξ’ αρχής. Μόνο ο χρονικός προσδιορισμός να διαφοροποιηθεί.
Με εκτίμηση
Κομιστής
Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης
Αγαπητέ Υπουργέ,
Οι απολυμένοι συμβασιούχοι και εργαζόμενοι των stage ξεσηκώθηκαν -και όχι άδικα- γιατί χάνουν τις δουλειές τους. Το δικαίωμα καθενός στην εργασία είναι αυτονόητο. Συνεπώς το κράτος που τους απολύει, προφανώς στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής που επιθυμεί να ασκήσει θα πρέπει να φροντίσει να τους απασχολήσει με κάποιον τρόπο.
Μια πρώτη λύση θα ήταν το κράτος να τους εντάξει για ένα χρόνο στα προγράμματα του ΟΑΕΔ και να παίρνουν το ταμείο ανεργίας παρότι δεν το δικαιούνται βάσει των συμβάσεων που υπέγραψαν. Αυτό συνιστά κοινωνική πολιτική.
Μια άλλη λύση θα ήταν, καθώς φρονώ ότι η πρώτη λίγο θα εκτιμηθεί από τους απολυμένους, να συνεχίσει το κράτος να τους απασχολεί στις θέσεις που κατείχαν και, αφού οι ίδιοι το επιθυμούν, κάτω από τις ίδιες εργασιακές συνθήκες: Με τις ίδιες συμβάσεις με τις οποίες προσελήφθησαν αλλά αορίστου χρόνου.
Να εργάζονται δηλαδή ανασφάλιστοι, χωρίς ένσημα και με τα ίδια χρήματα, αλλά να γίνουν μόνιμοι.
Διότι, αν μονιμοποιηθούν ως δημόσιοι υπάλληλοι άνθρωποι που εργάστηκαν σε προγράμματα μαθητείας και που συχνά τελευταία ακούγεται ότι οι συμβάσεις ανανεώνονταν πολλάκις μετά από συγκεκριμένες τηλεφωνικές κλήσεις, θα έχετε συμβάλλει, ή καλύτερα θα έχετε προκαλέσει μια τεράστια κοινωνική αδικία.
Γνωρίζετε καλά ότι υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που πέρασαν την όχι ανώδυνη διαδικασία των εξετάσεων του ΑΣΕΠ - και δεν αναφέρομαι μόνο στους εκπαιδευτικούς – με φροντιστήρια, έξοδα, κόπο και ανήκουν απλά στους επιτυχόντες. Για να διοριστούν πρέπει προφανώς να καταβάλλουν πολλαπλάσιες προσπάθειες.
Μπορεί επομένως να καταλάβουν θέσεις δημοσίου οι εργαζόμενοι στα εκπαιδευτικά προγράμματα και εκείνοι, ακόμη και ως επιτυχόντες, να παρατηρούν απέξω;
Κινδυνεύετε να ενεργοποιήσετε τον μηχανισμό του κοινωνικού αυτοματισμού βάζοντας άνεργους απέναντι σε άνεργους.
Για ποιο κράτος ισότητας και ισονομίας μιλάτε, για ποια κοινωνική δικαιοσύνη;
Και για ποιο λόγο να πάρουν μόρια; Στην ιστορία αυτή υπάρχουν υπόλογοι. Το κράτος που ανανέωνε τις συμβάσεις μαθητείας και ο ΟΑΕΔ που το δεχόταν και το πραγματοποιούσε. Εκείνοι που τις υπέγραφαν ενώ ήξεραν ότι υπάρχουν άνθρωποι που έκαναν τα χαρτιά τους δυο και τρεις φορές και δεν μπορούσαν να μπουν στα προγράμματα, είναι απλώς τα θύματα της κρατικής εκμετάλλευσης και αναλγησίας..
κ. Υπουργέ
Η διαδικασία μοριοδότησης πρέπει να καταργηθεί. Όλοι στις εξετάσεις. Άπαντες να διαγωνίζονται με τους ίδιους κανόνες.
Η ανακοίνωση της απόφασης για τη μη ανανέωση των stage ήταν από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ ολίσθημα. Εκείνο που θα έπρεπε να γίνει είναι απλώς ο ΟΑΕΔ να μην ανανέωνε τις συμβάσεις τους ξανά.
Έτσι δεν θα βρισκόσασταν αντιμέτωποι με αυτή τη μαζική οργή την οποία, στην προσπάθειά σας να δώσετε άμεσα το κυβερνητικό στίγμα, εσείς προκαλέσατε.
Μονιμοποιήστε τους λοιπόν κ. Υπουργέ, αλλά με τις συμβάσεις που υπέγραψαν εξ’ αρχής. Μόνο ο χρονικός προσδιορισμός να διαφοροποιηθεί.
Με εκτίμηση
Κομιστής
Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009
Τα αρχεία της STAGE
Το μείζονος σημασίας πρόβλημα των προγραμμάτων stage ήταν γνωστό από καιρό. Ήταν αντικείμενο καταγγελιών για τους εργαζόμενους, για τους εκπροσώπους τους, συνδικαλιστές και για την αντιπολίτευση.
Προφανώς ως πρόβλημα το αντιμετώπιζαν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα προγράμματα αυτά. Αυτό είναι απολύτως αιτιολογημένο καθώς οι άνθρωποι προσλαμβάνονταν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για να κάνουν την εκπαίδευσή τους σε φορείς του ελληνικού δημοσίου, πληρώνονταν με πολύ λίγα χρήματα και δούλευαν ανασφάλιστοι. Συνθήκες, εν πολλοίς, κακές για εργαζόμενους, καλές όμως για εκπαιδευόμενους.
Διότι αν ρωτήσει κανείς τα παιδιά που τελειώνουν τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και που συχνά η εκπαίδευσή τους σε κάποιο φορέα κρίνεται υποχρεωτική για κάποιους μήνες, αν ήταν ευχαριστημένοι με 400 ή 500 ευρώ για κάθε μήνα εκπαίδευσης τους, μάλλον η απάντηση θα ήταν πέρα για πέρα καταφατική, σχεδόν ενθουσιώδης.
Το ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται - όχι άδικα εν μέρει - ότι το κράτος τους εμπαίζει. Το πρόβλημα είναι ότι το αίσθημα αυτό και τα επιχειρήματα περί ασυνέχειας του κράτους κλπ, βγήκαν να τα διατρανώσουν τώρα! Μόλις λοιπόν αποφασίστηκε η κατάργηση των προγραμμάτων αυτών, τότε κορυφώθηκαν οι διαμαρτυρίες για το γεγονός πως δούλευαν ανασφάλιστοι, με λίγα χρήματα και έβγαζαν όλη τη δουλειά!
Συνεπώς μέχρι πρότεινος αυτό δεν τους ενοχλούσε. Διότι αν τους ενοχλούσε προφανώς δεν θα ανανέωναν τις συμβάσεις τους. Γνωρίζουμε όλοι ανθρώπους που 400 ευρώ στοιχίζει μόνο το ενοίκιο του σπιτιού τους. Η βιοποριστική ανάγκη και μόνο θα τους επέβαλε να βρουν μια άλλη δουλειά με περισσότερα χρήματα και ασφάλιση. Οι περισσότεροι εκπαιδευόμενοι στα εν λόγω προγράμματα εποφθαλμιούσαν τα μόρια που έδιναν οι θέσεις αυτές και μακροπρόθεσμα μια θέση στο δημόσιο όπως άλλωστε οι ίδιοι επιχειρηματολογούν για περιπτώσεις που προηγήθηκαν αυτών. Η λογική "γιατί εκείνοι τότε μπήκαν στο δημόσιο και τώρα εμείς, που επίσης καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όχι" μαρτυρά τις προθέσεις.
Τα ερωτήματα επομένως είναι πλείστα και οι απαντήσεις ασαφείς και αντικρουόμενες μεταξύ τους. Είναι ευχαριστημένοι από τα εκπαιδευτικά προγράμματα στα οποία εργάζονταν επί 4 έτη; Αν ναι γιατί διαμαρτύρονται τώρα; Αν όχι γιατί δεν αποχωρούσαν από καιρό; Η κυβέρνηση έλαβε μια απόφαση στην οποία αντιδρούν γιατί δεν θέλουν να απολυθούν.
Αυτό μαρτυρά ή ότι θέλουν να συνεχίσουν κάτω από τις ίδιες άθλιες συνθήκες εργασίας, ή ότι ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο πόθος και ο στόχος που είναι το δημόσιο.
Κανείς δεν είναι σύμφωνος με τις απολύσεις. Ποιος θέλει να βλέπει εργαζόμενους στο δρόμο; Κανείς επίσης δεν είναι και δεν πρέπει να είναι σύμφωνος με τα προγράμματα stage όπως αυτά εξελίχθηκαν. Σαν όργανα κομματικών μηχανισμών για την εξυπηρέτηση των ρουσφετιών των εκάστοτε.
Κατά κοινή ομολογία πρέπει να σταματήσει αυτή η εργασιακή εκμετάλλευση. Οι εργαζόμενοι όμως ζητούν να συνεχιστεί. Το προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου αλλά και οι συμβάσεις που υπέγραφαν κάθε φορά ήταν σαφείς. Δεν μιλούσαν για πάγιες και διαρκείς ανάγκες και για διορισμό στο δημόσιο. Επίσης, οι συμβάσεις που ανανεώνονταν δεν ήταν προσωπικές. Προκηρύσσονταν οι θέσεις και εκείνοι έκαναν εκ νέου τα χαρτιά τους. Γίνονταν τότε δεκτοί γιατί είχαν τα απαραίτητα μόρια. Η αποθέωση της λογικής του παραλόγου:
Σε θέσεις που προορίζονταν για εκπαιδευόμενους μετρούσαν τα μόρια όσων είχαν προϋπηρεσία στους τομείς αυτούς! Προτιμούσε το κράτος να "επανεκπαιδεύσει" τους ήδη εκπαιδευμένους και να αφήσει έξω όσους δεν είχαν μόρια! Έτσι έφτασαν να καλύπτουν "πάγιες και διαρκείς ανάγκες". Οι εκπαιδευόμενοι έπρεπε να ανανεώνονται. Το κράτος τους εκμεταλλεύτηκε για πελατειακούς λόγους.
Εκείνοι παρείχαν εργασία ανασφάλιστοι και με χαμηλό μισθό και ο ΟΑΕΔ τους παρείχε μόρια για το διορισμό τους στο δημόσιο! Σχεδόν δίκαιος διακανονισμός στον οποίο κανείς δεν υποχρεώθηκε να προσχωρήσει εκβιαστικά.
Η εκδοχή να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα δημόσιο που στενάζει, ακούγεται λίγο φαιδρή και πολύ άδικη. Διότι ναι μεν είναι εκπαιδευμένοι, υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι που θα μπορούσαν να τους ανταγωνιστούν άριστα. Γιατί να μη δικαιούνται και εκείνοι ίσες ευκαιρίες; Ποια συνθήκη εξασφάλιζε ότι οι εκπαιδευόμενοι στα stage εκπαιδεύονται καλύτερα από εκείνους που το κάνουν σε ιδιωτικούς φορείς; Που είναι γραμμένο ότι πρέπει όσοι εργάζονται στο δημόσιο να εξασφαλίζουν μόρια και όσοι εργάζονται με το αφεντικό πάνω από το κεφάλι καθημερινά, στον ιδιωτικό τομέα, δεν πρέπει;
Ακόμη και αν παρακάμψουμε τις παροιμιώδεις αποκλείσεις στην αντιμετώπιση δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων από το κράτος, υπάρχει ο διαχωρισμός ανάμεσα στους ίδιους τους εργαζόμενους στα stage. Τι θα γίνει για εκείνους που δεν άντεξαν την εκμετάλλευση και αποχώρησαν πριν 5 μήνες γιατί με τα 400 ευρώ δεν τα έβγαζαν πέρα; Θα μπουν και εκείνοι στο δημόσιο ή επειδή πριν λίγο καιρό έφυγαν από την μακροχρόνια εκπαίδευση θα έχουν την ατυχία να διοριστούν όλοι οι άλλοι πλην αυτών;
Η προηγούμενη ακυβερνησία το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργήσει εργαζόμενους πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων.
Το κράτος φέρει τεράστιες ευθύνες. Μετέτρεπε τις εκπαιδευτικές θέσεις σε θέσεις εργασίας για να μπορούν κάποιοι να κάνουν τις εξυπηρετήσεις τους και για να ξεγελά τους υψηλότατους δείκτες ανεργίας. Και έπαιξε με το μεγάλο όνειρο των ανθρώπων αυτών: Τη θέση στο δημόσιο.
Τους καλλιέργησε ελπίδες.
Δυστυχώς, όμως, οι αναδιαρθρώσεις απαιτούν θυσίες. Ίσως πρέπει το κράτος να εξετάσει επισταμένως τα στοιχεία των για πολλά έτη εκπαιδευόμενων και να διακρίνει με βάση το ετήσιο εισόδημα, την οικονομική και οικογενειακή τους κατάσταση, όλες τις λεπτομέρειες και να αποκαταστήσει την τύχη των πιο αδικημένων και των εχόντων μεγαλύτερη ανάγκη.
Το διακύβευμα είναι η νέα κυβέρνηση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αποκαταστήσει την ισότητα και ισοπολιτεία, να ασκήσει κοινωνική πολιτική υπέρ των ανέργων που προκύπτουν και να τους αντιμετωπίσει σαν ανθρώπους με δικαίωμα στην εργασία και όχι σαν αριθμούς σε δείκτες μετρήσεων ..
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν..
Προφανώς ως πρόβλημα το αντιμετώπιζαν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα προγράμματα αυτά. Αυτό είναι απολύτως αιτιολογημένο καθώς οι άνθρωποι προσλαμβάνονταν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για να κάνουν την εκπαίδευσή τους σε φορείς του ελληνικού δημοσίου, πληρώνονταν με πολύ λίγα χρήματα και δούλευαν ανασφάλιστοι. Συνθήκες, εν πολλοίς, κακές για εργαζόμενους, καλές όμως για εκπαιδευόμενους.
Διότι αν ρωτήσει κανείς τα παιδιά που τελειώνουν τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και που συχνά η εκπαίδευσή τους σε κάποιο φορέα κρίνεται υποχρεωτική για κάποιους μήνες, αν ήταν ευχαριστημένοι με 400 ή 500 ευρώ για κάθε μήνα εκπαίδευσης τους, μάλλον η απάντηση θα ήταν πέρα για πέρα καταφατική, σχεδόν ενθουσιώδης.
Το ζήτημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται - όχι άδικα εν μέρει - ότι το κράτος τους εμπαίζει. Το πρόβλημα είναι ότι το αίσθημα αυτό και τα επιχειρήματα περί ασυνέχειας του κράτους κλπ, βγήκαν να τα διατρανώσουν τώρα! Μόλις λοιπόν αποφασίστηκε η κατάργηση των προγραμμάτων αυτών, τότε κορυφώθηκαν οι διαμαρτυρίες για το γεγονός πως δούλευαν ανασφάλιστοι, με λίγα χρήματα και έβγαζαν όλη τη δουλειά!
Συνεπώς μέχρι πρότεινος αυτό δεν τους ενοχλούσε. Διότι αν τους ενοχλούσε προφανώς δεν θα ανανέωναν τις συμβάσεις τους. Γνωρίζουμε όλοι ανθρώπους που 400 ευρώ στοιχίζει μόνο το ενοίκιο του σπιτιού τους. Η βιοποριστική ανάγκη και μόνο θα τους επέβαλε να βρουν μια άλλη δουλειά με περισσότερα χρήματα και ασφάλιση. Οι περισσότεροι εκπαιδευόμενοι στα εν λόγω προγράμματα εποφθαλμιούσαν τα μόρια που έδιναν οι θέσεις αυτές και μακροπρόθεσμα μια θέση στο δημόσιο όπως άλλωστε οι ίδιοι επιχειρηματολογούν για περιπτώσεις που προηγήθηκαν αυτών. Η λογική "γιατί εκείνοι τότε μπήκαν στο δημόσιο και τώρα εμείς, που επίσης καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όχι" μαρτυρά τις προθέσεις.
Τα ερωτήματα επομένως είναι πλείστα και οι απαντήσεις ασαφείς και αντικρουόμενες μεταξύ τους. Είναι ευχαριστημένοι από τα εκπαιδευτικά προγράμματα στα οποία εργάζονταν επί 4 έτη; Αν ναι γιατί διαμαρτύρονται τώρα; Αν όχι γιατί δεν αποχωρούσαν από καιρό; Η κυβέρνηση έλαβε μια απόφαση στην οποία αντιδρούν γιατί δεν θέλουν να απολυθούν.
Αυτό μαρτυρά ή ότι θέλουν να συνεχίσουν κάτω από τις ίδιες άθλιες συνθήκες εργασίας, ή ότι ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο πόθος και ο στόχος που είναι το δημόσιο.
Κανείς δεν είναι σύμφωνος με τις απολύσεις. Ποιος θέλει να βλέπει εργαζόμενους στο δρόμο; Κανείς επίσης δεν είναι και δεν πρέπει να είναι σύμφωνος με τα προγράμματα stage όπως αυτά εξελίχθηκαν. Σαν όργανα κομματικών μηχανισμών για την εξυπηρέτηση των ρουσφετιών των εκάστοτε.
Κατά κοινή ομολογία πρέπει να σταματήσει αυτή η εργασιακή εκμετάλλευση. Οι εργαζόμενοι όμως ζητούν να συνεχιστεί. Το προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου αλλά και οι συμβάσεις που υπέγραφαν κάθε φορά ήταν σαφείς. Δεν μιλούσαν για πάγιες και διαρκείς ανάγκες και για διορισμό στο δημόσιο. Επίσης, οι συμβάσεις που ανανεώνονταν δεν ήταν προσωπικές. Προκηρύσσονταν οι θέσεις και εκείνοι έκαναν εκ νέου τα χαρτιά τους. Γίνονταν τότε δεκτοί γιατί είχαν τα απαραίτητα μόρια. Η αποθέωση της λογικής του παραλόγου:
Σε θέσεις που προορίζονταν για εκπαιδευόμενους μετρούσαν τα μόρια όσων είχαν προϋπηρεσία στους τομείς αυτούς! Προτιμούσε το κράτος να "επανεκπαιδεύσει" τους ήδη εκπαιδευμένους και να αφήσει έξω όσους δεν είχαν μόρια! Έτσι έφτασαν να καλύπτουν "πάγιες και διαρκείς ανάγκες". Οι εκπαιδευόμενοι έπρεπε να ανανεώνονται. Το κράτος τους εκμεταλλεύτηκε για πελατειακούς λόγους.
Εκείνοι παρείχαν εργασία ανασφάλιστοι και με χαμηλό μισθό και ο ΟΑΕΔ τους παρείχε μόρια για το διορισμό τους στο δημόσιο! Σχεδόν δίκαιος διακανονισμός στον οποίο κανείς δεν υποχρεώθηκε να προσχωρήσει εκβιαστικά.
Η εκδοχή να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα δημόσιο που στενάζει, ακούγεται λίγο φαιδρή και πολύ άδικη. Διότι ναι μεν είναι εκπαιδευμένοι, υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι που θα μπορούσαν να τους ανταγωνιστούν άριστα. Γιατί να μη δικαιούνται και εκείνοι ίσες ευκαιρίες; Ποια συνθήκη εξασφάλιζε ότι οι εκπαιδευόμενοι στα stage εκπαιδεύονται καλύτερα από εκείνους που το κάνουν σε ιδιωτικούς φορείς; Που είναι γραμμένο ότι πρέπει όσοι εργάζονται στο δημόσιο να εξασφαλίζουν μόρια και όσοι εργάζονται με το αφεντικό πάνω από το κεφάλι καθημερινά, στον ιδιωτικό τομέα, δεν πρέπει;
Ακόμη και αν παρακάμψουμε τις παροιμιώδεις αποκλείσεις στην αντιμετώπιση δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων από το κράτος, υπάρχει ο διαχωρισμός ανάμεσα στους ίδιους τους εργαζόμενους στα stage. Τι θα γίνει για εκείνους που δεν άντεξαν την εκμετάλλευση και αποχώρησαν πριν 5 μήνες γιατί με τα 400 ευρώ δεν τα έβγαζαν πέρα; Θα μπουν και εκείνοι στο δημόσιο ή επειδή πριν λίγο καιρό έφυγαν από την μακροχρόνια εκπαίδευση θα έχουν την ατυχία να διοριστούν όλοι οι άλλοι πλην αυτών;
Η προηγούμενη ακυβερνησία το μόνο που κατάφερε είναι να δημιουργήσει εργαζόμενους πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων.
Το κράτος φέρει τεράστιες ευθύνες. Μετέτρεπε τις εκπαιδευτικές θέσεις σε θέσεις εργασίας για να μπορούν κάποιοι να κάνουν τις εξυπηρετήσεις τους και για να ξεγελά τους υψηλότατους δείκτες ανεργίας. Και έπαιξε με το μεγάλο όνειρο των ανθρώπων αυτών: Τη θέση στο δημόσιο.
Τους καλλιέργησε ελπίδες.
Δυστυχώς, όμως, οι αναδιαρθρώσεις απαιτούν θυσίες. Ίσως πρέπει το κράτος να εξετάσει επισταμένως τα στοιχεία των για πολλά έτη εκπαιδευόμενων και να διακρίνει με βάση το ετήσιο εισόδημα, την οικονομική και οικογενειακή τους κατάσταση, όλες τις λεπτομέρειες και να αποκαταστήσει την τύχη των πιο αδικημένων και των εχόντων μεγαλύτερη ανάγκη.
Το διακύβευμα είναι η νέα κυβέρνηση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να αποκαταστήσει την ισότητα και ισοπολιτεία, να ασκήσει κοινωνική πολιτική υπέρ των ανέργων που προκύπτουν και να τους αντιμετωπίσει σαν ανθρώπους με δικαίωμα στην εργασία και όχι σαν αριθμούς σε δείκτες μετρήσεων ..
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)