Το δίπλωμα και οι.. διπλωματούχοι

Πήγα για δίπλωμα οδήγησης.

Το γράφω αυτό για δύο λόγους: α. για να είστε πιο προσεκτικοί όταν κυκλοφορείτε από εδώ και στο εξής και β. γιατί επιτέλους σαν κοινωνία και σαν καταναλωτές πρέπει ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ.

Σε μια μικρή έρευνα αγοράς που πραγματοποίησα αντελήφθην ότι υπάρχει πλαφόν στην τιμή το οποίο τοποθετείται στην τιμή των 1000€.
Το ποσό δεν οφείλεται στα μαθήματα -πρακτικά και θεωρίας- μόνο. Συμπεριλαμβάνεται σε αυτό και η «μίζα» των εξεταστών. Ρωτώντας οποιονδήποτε δάσκαλο, μαθητή, εξεταστή, θα αναφερθεί στο θέμα σαν να τον ρωτάς αν είναι παιδί της μάνας του. Με απόλυτη φυσικότητα. Ως αξίωμα. Απερίφραστα, χωρίς αναστολή.
Έμαθα δε ότι στην επαρχία -σε λιγότερο χρόνο από ότι προβλέπεται στην Αθήνα – το δίπλωμα στοιχίζει περί τα 650€.
Εδώ χωρίς τη «μίζα» 750 €, αλλά μη διανοηθείς, καλύτερα μην πας.
Και έχω την αίσθηση πως κάποιος μας εκδικείται που ζούμε στην Αθήνα. Μια αόρατη δύναμη κοστολογεί ακριβά το νέφος, την πολυκοσμία, τη βρωμιά, το μποτιλιάρισμα. Μια αόρατη δύναμη επιτρέπει σε όλους εδώ να δρουν ανεξέλεγκτα, ανενόχλητοι σε αυτήν την πόλη, περισσότερο από αλλού,χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια.
Ανεβάζει κάποιος επαγγελματίας τις τιμές, τις ανεβάζουν όλοι. Μιλημένα μεταξύ τους. Καρτέλ που λέμε ελληνιστί. Στο σούπερ μάρκετ, στα τρόφιμα, στον καφέ, στα ρούχα, στο .. δίπλωμα οδήγησης. Καρτέλ και μίζα. Και άντε πες κουβέντα. Σε λοξοκοιτάζουν με υφάκι, ανεβάζουν τους ώμους στο ύψος των αυτιών και σε κοιτάζουν. Απλώς σε κοιτάζουν, εννοώντας βέβαια «Τι να σου κάνω αν θες πήγαινε αλλού. Και αν τα βρεις φθηνότερα γράψε μου, βλαμμένο…» Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί εσύ που θα μιλήσεις είσαι ένας μπροστά στους χιλιάδες που έδωσαν το χιλιάρικο χωρίς να το σκεφτούν, θεωρώντας απαραίτητο το "λάδωμα"του εξεταστή. Κιαν δεν τα πάρουν από εσένα θα βρεθεί ο επόμενος.
Θα διερωτάται κανείς που βρίσκεται το κράτος σε όλο αυτό το πανηγύρι. Μα που αλλού; Στο πλάι τους, ανέμελος συνοδοιπόρος, συνένοχος..

Όλα αυτά όμως αποτελούν απλώς διαπιστώσεις.
Εκείνο που έχει ξεπεράσει κάθε όριο είναι η ανοχή όλων μας απέναντι στο φαινόμενο αυτά της αυτονόητης και δεδομένης για πολλούς αισχροκέδρειας.
Ο κόσμος έχει μια περίεργη παθητικότητα. Σαν ασθενής που νόσησε ελαφρά αλλά για να τον ξεφορτωθούν τον έχουν σε διαρκή καταστολή. Προσπαθεί μεν να διαμαρτυρηθεί αλλά λίγο τα φάρμακα, λίγο ότι δεν περνάει άσχημα, δεν μπορεί..
Σκεφτείτε όμως τι θα γινόταν εάν όλοι οι ασθενείς διαμαρτύρονταν. Μαζικά, ενιαία, αδιάσπαστα.
Δεν μας ενδιαφέρει να αντιδράσουμε, αυτή είναι η αλήθεια. Είτε γιατί έχουμε βολευτεί, είτε γιατί φοβόμαστε, είτε γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα ακουστούμε, δεν θα πιάσει τόπο η φωνή μας. Ισχύει αυτό, αλλά όχι όταν υπάρχει ενιαίο μέτωπο. Το βλέπουμε στην πράξη. Ενιαίο μέτωπο είναι όσοι εκμεταλλεύονται τον πολίτη.
Δεν είναι καιρός απέναντι σε όλους αυτούς να κάνουμε και εμείς το ίδιο;