Δεν έχει λεφτά ο Έλληνας..(;)

Αν εξαιρέσει κανείς τους πραγματικά χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους που δικαιούνται να μιλούν, όλοι οι περισσότεροι βρισκόμαστε σε μια κατασκευασμένη από εμάς τους ίδιους «απόγνωση».

Πόσοι από εμάς κινούμαστε με μέσα μαζικής μεταφοράς; Η βενζίνη φτάνει το 1.50 € το λίτρο. Είναι πολλοί εκείνοι που δεν εξυπηρετούνται από τη συγκοινωνία στην περιοχή τους; Προφανώς. Γιατί με 0,80 € θα μπορούσαν να μετακινούνται από τη μια μεριά της πόλης στην άλλη και σαφώς γρηγορότερα σε σχέση με το αυτοκίνητο. Δεν έχουν λεφτά;

Δεν υπάρχει ταβέρνα ή χλιδοφαγάδικο στην Αθήνα που να περάσεις, καθημερινή ή Σαββατοκύριακο και να μην είναι γεμάτο. Μπαράκι που να μην έχει κόσμο. Μπουζούκια που να μη γίνεται χαμός. Θα μου πείτε είναι και οι χοροεσπερίδες αλλά και εκεί στα 35 € το άτομο πάει η πρόσκληση. Το έχετε για λίγο; Είδε ποτέ κανείς από αυτούς που διαμαρτύρονται ότι ο καφές στην Αθήνα είναι ο ακριβότερος από όλες τις Ευρωπαικές πρωτεύουσες, άδειο το περιβόητο (για ακατανόητους λόγους) Ντα κάπο;

Κομμώτριες, μανικιουρίστ, μακιγιέζ, αισθητικοί θησαυρίζουν. Ενδεχομένως για κάποιους αυτά να αποτελούν είδος πρώτης ανάγκης. Σεβαστό. Αλλά ποιοι φωνάζουν για ακρίβεια;

Τα ιδιωτικά σχολεία από νήπιο μέχρι λύκειο, είναι γεμάτα. Σε βαθμό μάλιστα που σε κάποια στα οποία γίνεται κλήρωση για να μπουν νέοι μαθητές, οι γονείς βάζουν και μέσον για την εισαγωγή τους. Το φθηνότερο ιδιωτικό σχολείο στοιχίζει περί τα 4000 € για την Α΄ δημοτικού.
Αν λοιπόν μια οικογένεια έχει δύο παιδιά, κατά μέσο όρο στο πιο φθηνό σχολείο θα δίνει περί τα 8000 και σημειωτέον η μεταφορά δική τους. Το πούλμαν στοιχίζει τουλάχιστον 3000 € επιπλέον και όσο μεγαλώνει η τάξη αυξάνονται τα δίδακτρα.


Κάποτε οι φοιτητές συγκατοικούσαν. Μοιράζονταν ένα νοίκι των 300- 400 € τρία άτομα. Τώρα η φοιτητριώσα νεολαία δεν θέλει μπελάδες στο κεφάλι της. Και δίνουν οι γονείς το ως άνω ποσόν για το ένα παιδί. Που να σπουδάζει και το άλλο. Δυο χιλιάρικα το μήνα δεν φτάνουν. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι δεν κάνουν περικοπές.
Απεναντίας. Τα κινητά τηλέφωνα που χρησιμοποιούν πολλοί νέοι είναι πάντοτε τελευταίας τεχνολογίας και στοιχίζουν πάνω από 150€.

Φταίει η ΔΕΗ που αυξάνει το ρεύμα. Και εμείς όμως. Κλιματιστικό ανά δωμάτιο είμαστε.

Υψηλός ο λογαριασμός της ΕΥΔΑΠ. Αφού ανοίγουμε τη βρύση και ξεχνάμε να την κλείσουμε. Τι πατζούρια, τι βεράντες, τι λουλουδάκια. .


Σούπερ μάρκετ. Άλλος μεγάλος πόνος. Είναι ακριβά τα πάντα, πράγματι. Και αμφιβόλου ποιότητας. Το ζήτημα είναι ότι εκτός από τα πολυδιαφημισμένα προϊόντα των οποίων τη διαφήμιση πληρώνουμε κατά βάση, υπάρχουν και άλλα όχι τόσο γνωστά αλλά ποιοτικώς καλά. Δεν θα δεις καρότσι που να μη γίνεται χάος από τα πλέον ακριβά και διαφημισμένα. Εξάλλου αφού δυσανασχετούμε όλοι γιατί δεν κάνουμε μια οργανωμένη κίνηση αποκλεισμού της ακρίβειας; Πολύ απλά γιατί δεν μας αγγίζει. Την ακρίβεια την αναγνωρίζουμε όταν ο Παπαδάκης και ο Αυτιάς βάζουν τα μικρόφωνα στα στόματα των συνταξιούχων. Τότε καταλαβαίνουμε ότι ακρίβαινε η ντομάτα και το μαρούλι.

Τα πολυτελή ξενοδοχεία ανοίγουν το ένα μετά το άλλο. Τα καταστήματα με επώνυμα ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, πολλαπλασιάζονται. Ο κόσμος ξοδεύει. Άντρες γυναίκες βρισκόμαστε σε καταναλωτικό παραλήρημα και αυτό είναι οφθαλμοφανές. Από πού προκύπτουν αυτά τα χρήματα σε μια χώρα της οποίας οι πολίτες μονίμως φωνασκούν ότι δεν τα βγάζουν πέρα;
Κάρτες και υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Σε κάποιες περιπτώσεις μήπως οι χειρισμοί μας είναι εσφαλμένοι, παρασυρόμαστε από την υπερκαταναλωτική μας διάθεση και οδηγούμαστε σε «απόγνωση»;
Προφανώς ο μέσος Έλληνας όταν λέει ότι δεν έχει λεφτά εννοεί ότι αφού εξυπηρέτησε όλες τις ανάγκες του στο έπακρο δεν έχει πλεόνασμα για λίγη πολυτέλεια, και κυρίως δεν έχει «μια δραχμή στην άκρη».
Η αλήθεια είναι πάντως ότι υπάρχει μεγάλη αντίθεση από τα υψηλά στα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας μας και η λεγόμενη «μεσαία τάξη» είναι το μεγαλύτερο θύμα της.