Περί "μη κρατικών πανεπιστημίων"

Η κατάσταση με το θέμα των «μη κρατικών» πανεπιστημίων έχει εκτροχιαστεί.
Αναλωνόμαστε ως κοινωνία σε μια άκρως ανούσια συζήτηση, σε ένα θέμα χωρίς αντίκρυσμα.
Σαν να έχει κοπεί σε ένα σπίτι το ρεύμα και οι ιδιοκτήτες ερίζουν για το αν πρέπει να αγοράσουν καινούρια φωτιστικά.
Ας επιλυθούν πρώτα τα σημαντικά προβλήματα του δημόσιου και θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε και για τα μη κρατικά.
Συνεπώς για την ώρα η απάντηση στο ερώτημα «υπέρ ή κατά της ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων» δεν μπορεί να είναι μονολεκτική. Γιατί πέραν των άλλων είναι ένα ερώτημα έωλο, αβάσιμο.
Από την άλλη μεριά αξιοσημείωτο είναι ότι κανένας λόγος δεν γίνεται για την επαγγελματική αποκατάσταση. Έστω ότι χρονικά και συγκυριακά είναι θετική η ίδρυση μη κρατικών σχολών. Σε ποια αγορά εργασίας θα απευθύνονται οι απόφοιτοι; Πρέπει να υπάρξει σχεδιασμός και πρόβλεψη. Να μειωθούν οι εισαγωγές στα δημόσια ιδρύματα προκειμένου να λαμβάνονται υπόψη οι πτυχιούχοι από τα μη κρατικά.
Υπάρχει ο αντίλογος σε αυτό που απαντά ότι θα συμβεί ότι γίνεται όταν επιστρέφουν από το εξωτερικό πτυχιούχοι που αναζητούν δουλειά. Είναι προφανές όμως ότι για ευνόητους λόγους δεν μιλάμε για τον ίδιο αριθμό αποφοίτων.
Μέσα στο κλίμα αυτό πολλές είναι οι προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από εκείνους που μοιράζουν τελεσίγραφα για τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Εστιάζουν το ενδιαφέρον του θέματος στα επεισόδια, στη βία, στους ξυλοδαρμούς φορώντας τους μάλιστα έναν πολιτικό μανδύα αριστεράς.
Χωρίς καμιά αμφιβολία είναι καταδικαστέα κάθε μορφή βίας. Αποτελεί υποκρισία όμως από ορισμένους πανεπιστημιακούς να στέκονται σε αυτά που -όπως σωστά είπε ένας φοιτητής -δεν αποτελούν την καθημερινότητα στο ελληνικό πανεπιστήμιο και να ξεχνούν τη βία της εξουσίας που ασκούν κάποιοι από αυτούς επάνω στους σπουδαστές ποικιλοτρόπως.
Η βία δεν είναι μόνο σωματική. Αλλά σε αυτή τη χώρα μας ενδιαφέρει να ηθικολογούμε και να ασχολούμαστε με τα ορατά, αυτά που φαίνονται. Για εμάς υπάρχει μόνο ότι μπορούμε να δούμε. Το γεγονός ότι ο Πρύτανης οδηγήθηκε στο νοσοκομείο από ξυλοδαρμό είναι κάτι που οφείλουμε να καταδικάσουμε γιατί το είδαμε. Ο ψυχολογικός πόλεμος που υφίστανται όμως σπουδαστές από καθηγητές, σαφώς σε συχνότερα διαστήματα από αυτά που οι τελευταίοι ξυλοκοπούνται, δεν είναι ορατός, άρα δεν υφίσταται, δεν αποτελεί μείζον θέμα και δεν υπάρχει λόγος να τον καταδικάσουμε.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι υπαίτιοι για τα επεισόδια δεν είναι πάντα οι φοιτητές αλλά και εξωπανεπιστημιακοί.
Ένας επιπλέον λόγος συνεπώς που δεν θα έπρεπε να γίνει το παραμικρό επεισόδιο είναι για να μη δίνεται η δυνατότητα σε αυτούς που επιδιώκουν να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη, να παρουσιάζουν κάποιους σπουδαστές ως αλητήριους τραμπούκους που ταράζουν την ηρεμία της πανεπιστημιακής κοινότητας, χάνοντας έτσι οι τελευταίοι τα δίκαιά τους.
Το ασφαλές συμπέρασμα πάντως είναι ότι εμμένουμε με τρόπο απογοητευτικό στην επιφάνεια των πραγμάτων. Ο δημόσιος διάλογος έπρεπε να είχε ανοίξει από καιρό με θέμα τη βελτίωση του ελληνικού πανεπιστημίου. Αλλά ποιον θα συνέφερε μια τέτοια συζήτηση;
Επιχειρεί η κυβέρνηση να κάνει τομές σε σαθρό έδαφος. Δεν γράφεται έτσι η ιστορία. Σε λίγα χρόνια θα αναζητούμε τρόπους σωτηρίας των μη κρατικών πανεπιστημίων ενώ τα δημόσια θα εξακολουθούν περιμένουν το φιλί της ζωής..